I’m gonna pack my things λένε οι στίχοι του τραγουδιού που ακούω. Με διάφορα, είναι οι πιο λυτρωτικοί και παράλληλα αληθινοί στίχοι, που έχω ακούσει ποτέ σε τραγούδι. Όχι γιατί αναφέρονται προφανώς σε μια ερωτική απογοήτευση. Αλλά γιατί, είναι μια ευκαιρία για ενδοσκόπηση στο παρόν και ένα έναυσμα για να προβληματιστώ για το μέλλον μου.
Τι εννοώ;
Ο κάθε άνθρωπος ήρθε σε αυτή τη ζωή, με ένα φορτίο. Με μια μεγάλη βαλίτσα. Πολλοί το αποκαλούν κάρμα, άλλοι γονίδια και άλλοι γονείς. Εγώ πολύ απλά, το αποκαλώ ως “άδειο σακί με φιλοσοφικές ιδέες”
Το άδειο σακί εν συντομία, δεν περιέχει τίποτα μέσα αρχικά. Όμως με τα χρόνια, γονείς, συγγενείς και κοινωνία το γεμίζουν με πράγματα “απαραίτητα για την επιβίωση του παιδιού”. Στην ηλικία δε που το παιδί αρχιζει να καταλαβαίνει τον κόσμο, βάζει και το ίδιο φορτίο μέσα του.
Έτσι, το άδειο σακί μετατρέπεται σε βαλίτσα ή βαλίτσες. Όπου και αν πηγαίνει ο άνθρωπος, έχει χρέος του να μαζέψει και να μεταφέρει το σακί του. Έτσι, οι στίχοι περιγράφουν την πορεία αλλαγής του Α στο Β.
Αυτό που είναι ενδιαφέρον ωστόσο, είναι η μελέτη μιας νέας κατηγορίας ανθρώπων: των φυγάδων.
Οι φυγάδες, είναι αυτοί που δεν και χρόνια πρώτα πέταξαν και ύστερα έκαψαν τα φορτία τους. Θανατώθηκαν από κυβερνήσεις και θρησκευτικούς εκπροσώπους, χαρακτηρίστικαν φρικιά και τρελοί.
Ποιο ήταν το μυστικό τους;
Ήθελαν πολύ απλά, να μην έχουν φορτίο. Να είσαι στο τώρα. Να ακολουθήσουν ένα δρόμο ενσυνειδητότητας, ειρήνης και μη βίας. Και ο,τι φορτίο τους απέμεινε, ίσως να το κρατάει ο αέρας για αυτούς.
Και αναρωτιέμαι, σε τι να αναφερόταν ο τραγουδιστής: σε έναν δέσμιο της κοινωνίας ή έναν ελεύθερο φυγά;
“I’m gonna pack my things and leave you behind
