Η ώρα είναι 9:17. Κάθομαι στον καναπέ, με το laptop στα πόδια μου. Σκέφτομαι και γράφω. Εχθές ήταν μια πολύ όμορφη μέρα για μένα. Μου συνέβησαν πολλά ευχάριστα και όμορφα πράγματα. Αρχικά, μου ήρθε SMS για να εμβολιαστώ. Ξέρω. Μπορεί να ακούγεται λίγο περίεργο, αλλά ήθελα να το κάνω εδώ και πολύ καιρό. Όχι τόσο για να μην κολλήσω κορονοιό, όσο για να βοηθήσω την πολιτεία στη μείωση των καθημερινών κρουσμάτων. Σε αυτό το κείμενο, θα μιλήσουμε για την ταινία Call me by your name
Επίσης, με πήρε τηλέφωνο η υπεύθυνη εθελοντισμού από το Χαμόγελο του Παιδιού στη Θεσσαλονίκη, και μου είπε ότι την Τρίτη διοργανώνεται μια δράση κοντά στο σπίτι μου. Της είπα ότι ενδιαφέρομαι, και έτσι κανονίσαμε να μιλήσουμε ξανά τη Δευτέρα για περισσότερες λεπτομέρειες. Το κερασάκι στην τούρτα, ήταν μια συζήτηση που κάναμε με τη γιαγιά μου στο σπίτι της, περί Θεού. Ένιωσα πολύ απελευθερωμένος μιλώντας για Αυτόν, αλλά όχι όπως συνήθιζα να κάνω παλιά. Με έναν πιο ελεύθερο και μοναδικό τρόπο. Δεν έκρυβε μέσα του μίσος, τιμωρία και κακία. Μόνο αγάπη, αποδοχή και σεβασμό στην ελεύθερη βούληση του ανθρώπου.
Στο σημερινό κειμενάκι λοιπόν, θα ήθελα να σχολιάσουμε μια ταινία που είδα εχθές στο Netflix. Λέγεται Call me by your name, και θα έλεγα ότι είναι αρκετά γνωστή. Έχει πάρει Όσκαρ και 94 νίκες σε διαγωνισμούς και φεστιβάλ. Για περισσότερες πληροφορίες, αλλά και για κριτικές άλλων αναγνωστών, μπορείς να επισκεφτείς τον σύνδεσμο του IMBD.
Γιατί επέλεξα να δω αυτή τη ταινία
Ο βασικός λόγος που επέλεξα να δω αυτή τη ταινία, είναι οι πολύ καλές κριτικές της αλλά και το γεγονός ότι είναι πολύ συναισθηματική και σε παροτρύνει να δεις και να νιώσεις τα συναισθήματα των πρωταγωνιστών. Διαδραματίζεται σε ένα Ιταλικό χωριό τη δεκαετία του 90, στοιχείο που αρκεί ώστε να με πείσει να δω μια τέτοια ταινία. Βλέπεις, λατρεύω την Ιταλία, και οποιαδήποτε μορφή τέχνης προέρχεται από αυτή. Είτε πρόκειται για μουσική, είτε για ταινία, είτε για κάποιο tour video κάποιας πόλης της.
Η υπόθεση
Βρισκόμαστε σε ένα Ιταλικό χωριό, γύρω στο 1980. Μια οικογένεια, η οποία αποτελείται από τον πατέρα (ο οποίος είναι καθηγητής πανεπιστημίου), τη μητέρα, το 17χρονο γιο και την υπηρέτρια, αποφασίζει να φιλοξενήσει έναν διδακτορικό φοιτητή του πατέρα-καθηγητή. Έτσι, για περίπου 6-8 εβδομάδες, ο διδακτορικός φοιτητής μένει μαζί με την οικογένεια στο χωριό.
Μέσα σε διάφορα γεγονότα που διαδραματίζονται κατά τη διάρκεια της ταινίας, ο 17χρονος γιός, ερωτεύεται τον διδακτορικό φοιτητή και σιγά σιγά αναπτύσσεται μια σχέση πόθου, πάθος και έρωτα. Μέσα από διάφορες καταστάσεις, ο σκηνοθέτης φανερώνει τις φάσεις που περνάει ένας έφηβος σχετικά με τη σεξουαλική του ζωή, αλλά και το πώς αντιλαμβάνεται τον εαυτό του μέσα στον έρωτα και τις σχέσεις.
(Πριν προχωρήσω, θα ήθελα να τονίσω ότι η ταινία ΔΕΝ θεωρείται αισθησιακή ταινία. Μπορεί να περιέχει κάποιες σκηνές έρωτα ή σεξ, ωστόσο αυτές διαρκούν ελάχιστα δευτερόλεπτα και είναι ΠΑΝΤΑ διακριτικές. Είναι elegant με άλλα λόγια. Ευγενικές θα μπορούσα να πω. Δε θυμίζουν σε καμία περίπτωση, φθηνό πορνό ή σεξουαλικές ταινίες. Να το έχεις στο μυαλό σου, πριν βιαστείς να κατακρίνεις την ταινία!)
Τι μου άρεσε στην ταινία
Για να είμαι ειλικρινής, μου άρεσαν πολλά στοιχεία από την ταινία. Θα πάρουμε τα πράγματα όμως από την αρχή.
Το πρώτο στοιχείο που πιστεύω είναι και το πιο σημαντικό, το οποίο με οδήγησε στο να γράψω αυτή την κριτική, είναι ότι μέσα της υπάρχουν πολλά έντονα (και ευγενικά) συναισθήματα. Ο θεατής μπορεί να νιώσει κι ο ίδιος, πώς νιώθει ένας 17χρονος έφηβος ή ένας μεγαλύτερος διδακτορικός φοιτητής. Μπορεί να διαισθανθεί τις φάσεις του νεαρού, να μπει στο μυαλό του και να νιώσει για λίγα λεπτά τις σκέψεις του. Μπορεί να γίνει ένα με τους πρωταγωνιστές, σα να συμμετέχει και αυτός στην ταινία. Πολύ απλά, επειδή έτσι είναι σκηνοθετημένη. Δίνει βάση στο συναίσθημα, και όχι τόσο σε ιστορικά στοιχεία και γεγονότα της εποχής.
Το δεύτερο στοιχείο που μου άρεσε στην ταινία, είναι η εξύψωση των Gay με τους υπόλοιπους ανθρώπους. Η ιδέα, ότι όλοι είμαστε ίσοι και δε χρειάζεται να ντρεπόμαστε για τη σεξουαλικότητα μας. Ότι ένας γονιός, δε χρειάζεται να είναι αρνητικός στο ομοφυλόφιλο παιδί του, ούτε να του φέρεται άσχημα και ομοφοβικά. Ζούμε σε μια εποχή, που αυτά τα θέματα θεωρούνται ακόμα taboo. Θεωρούμε ως φυσιολογικό, ένας πατέρας να βρίζει τον ομοφυλόφιλο γιό του, και να τον διώχνει από το σπίτι. Με αυτή την ταινία λοιπόν, μπορείς να δεις μια άλλη οπτική. Αυτή της αληθινής αγάπης. Του αληθινού νιασίματος και της αφιλοκερδούς στήριξης και υποστήριξης.
Κάτι ακόμα που μου άρεσε στην ταινία, είναι οι καταπληκτικές ερμηνείες, του 17χρονου πρωταγωνιστή και του πατέρα. Χρειάζεται σίγουρα ταλέντο ώστε να αποδώσεις σωστά, και σε όλη την έκταση τους, τα συναισθήματα και τις σκέψεις του ρόλου που υποδύεσαι. Εδώ λοιπόν, έκαναν φανταστική δουλειά οι ηθοποιοί αλλά και ο σκηνοθέτης.
Τι δε μου άρεσε στην ταινία
Δε νομίζω να υπάρχει κάτι που να μη μου άρεσε, οπότε αφήνω αυτή την κατηγορία κενή.
Γιατί αξίζει να δεις την ταινία
Για να νιώσεις τα έντονα συναισθήματα, τις σκέψεις και τους προβληματισμούς ενός 17χρονου έφηβου, ομοφυλόφιλου αγοριού, αλλά και την ομορφιά της ζωής.
Για να δεις πώς είναι το διαφορετικό σε μια άλλη εποχή, αλλά και το πώς θα έπρεπε να αντιμετωπίζεται από τους γονείς. Για να έρθεις σε επαφή με διαφορετικούς ανθρώπους, πέρα από αυτούς που έχεις συνηθίσει. Για να πάρεις ερεθίσματα ώστε να βελτιωθείς και να εξελιχθείς, μέσα από την καλλιέργεια της ενσυναίσθησης., του active listening, της αγάπης και της αποδοχής.
Αυτά λοιπόν, για σήμερα! Χάρηκα που τα είπαμε! Μη διστάσεις να μου πεις την άποψη σου, το τι σου άρεσε ή και δε σου άρεσε, τις σκέψεις σου και τους προβληματισμούς σου! Να προσέχεις και να αγαπάς τον εαυτό σου, όπως προσέχεις και αγαπάς τους φίλους και την οικογένεια σου!
