Το κείμενο αφορά μια περίεργη μέρα
Λένε, ότι όταν οι άνθρωποι είναι χαρούμενοι, χαμογελούν και αγκαλιάζουν ο ένας τον άλλον. Ότι τραγουδάνε, χορεύουν, σκέφτονται αισιόδοξα και γενικά δείχνουν με κάθε τρόπο τη χαρά τους. Λένε επίσης, ότι είναι πιο πιθανό κάποιος να νιώσει αισιόδοξος το πρωί, λίγο μετά το πρωινό ξύπνημα, ενώ το βράδυ είναι πιο πιθανό να νιώσει απαισιόδοξα ή να προβληματιστεί για την επόμενη μέρα.
Λένε, ότι όταν οι άνθρωποι είναι λυπημένοι, κλαίνε, σκέφτονται στενάχωρες σκέψεις και ψάχνουν τραγούδια για να ενορχηστρώσουν τη θλίψη τους. Γενικά, υποδηλώνουν με κάθε τρόπο τα στενάχωρα τους συναισθήματα, ακόμα και αν φοβούνται ότι θα γίνουν βάρος στους συνομιλητές τους. Είναι πιο πιθανό, ομοίως με παραπάνω, να νιώσουν αισιόδοξα το πρωί, ενώ το απόγευμα η θλίψη αλλά και η απογοήτευση τους να γίνει πιο έντονη.
Οι περισσότεροι άνθρωποι, κατά τη διάρκεια της ζωής τους, θα βιώσουν και τα δύο συναισθήματα, σε ισορροπία. Τόσο τη θλίψη και την απογοήτευση, όσο και τη χαρά και την αισιοδοξία. Διότι, ως άνθρωποι δεν είμαστε μονότονοι ούτε σταθεροί σε τίποτα. Είναι μέσα στη ζωή να ταλαντευόμαστε ανάμεσα σε διάφορα συναισθήματα.
Σήμερα, συνέβη κάτι που με στεναχώρησε αρκετά. Σήμερα, έχασα το παπαγαλάκι μου. Το πώς δεν έχει σημασία. Απλώς έγινε. Στην αρχή δε με πείραξε πολύ, αφού εστίασα στα θετικά της υπόθεσης. Έπειτα, στεναχωρήθηκα πολύ, αφού “γειώθηκα” κάπως με την σκληρή πραγματικότητα. Ήρθαν στο μυαλό μου διάφορες σκέψεις, αρνητικές μα και θετικές, απαισιόδοξες μα και αισιόδοξες. Η ζυγαριά, έγερνε κυρίως προς τα θετικά, χωρίς ωστόσο να αποκλείονται και τα αρνητικά συναισθήματα.
Η ζωή είναι μια ευθεία γραμμή
Η ζωή είναι μια ευθεία γραμμή. Ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω, μα ούτε επιταχύνεται προς τα μπροστά. Είναι εκεί που είναι, και με το δικό του τρόπο μας υπενθυμίζει ότι δεν είμαστε αθάνατοι. Ότι δεν έχουν όσο χρόνο επιθυμούμε, αλλά όσο χρόνο αντικειμενικά έχουμε. Αυτό, δε σημαίνει ότι πρέπει να σκεφτόμαστε απαισιόδοξα. Ίσα ίσα, μας ωθεί ώστε να σκεφτούμε τρόπους να γίνουμε ευτυχισμένοι και να βελτιωθούμε συναισθηματικά αλλά και σωματικά.
Η ζωή είναι μια ευθεία γραμμή. Μέσα της, έχει πολλές κλίσεις. Στην πραγματικότητα, δεν τη λες ευθεία. Αλλά συνάμα τη λες. Όχι επειδή δεν έχει τα πάνω και κάτω της, αλλά επειδή δε γνωρίζουμε την κλίμακα των αξόνων. Δε ξέρουμε αν υπάρχουν 100 μονάδες πάνω, 100 μονάδες κάτω ή ανάμεσα. Δεν είναι άλλωστε καθήκον μας να το γνωρίζουμε αυτό.
Ό,τι λάμπει, δεν είναι χρυσός σε μια περίεργη μέρα. Ό,τι βρωμάει, δεν είναι μουχλιασμένο
Μια από τις αγαπημένες μου φράσεις, που μου αρέσει να τη λέω αρκετές φορές. Είναι απλή. Δεν κρύβονται μέσα της περίπλοκα νοήματα. Τη λες και ξεκάθαρη: Ό,τι λάμπει, δεν είναι χρυσός. Και ό,τι βρωμάει, δεν είναι μουχλιασμένο. Απλά τα πράγματα. Ό,τι κακό συμβαίνει, συμβαίνει για ένα λόγο. Είτε θέλεις να το πιστέψεις, είτε όχι. Αυτό από μόνο του, δεν το κάνει κακό. Τα πράγματα δεν είναι ούτε θετικά, ούτε αρνητικά. Είναι όπως τα βλέπουμε εμείς. Με τα δικά μας “γυαλιά”. Αν τα βλέπουμε θολά, οφείλουμε να καθαρίσουμε τα γυαλιά μας και όχι να κράξουμε τη ζωή.
Αυτό, δε σημαίνει ότι όλα τα άσχημα γεγονότα κρύβουν μέσα τους κάτι καλό. Είναι απλώς, άσχημα γεγονότα. Το αν έχουν να μας διδάξουν κάτι, είναι άλλο θέμα. Το να τα αποφεύγουμε όμως, είναι σα να φορτώνουμε τον εαυτό μας με μικρά μικρά σκουπιδάκια. Μια μέρα, θα ξεχειλίσουμε και τα σκουπίδια θα πέσουν έξω. Για αυτό, χρειάζονται ισορροπίες.
Υστερόγραφο
Το σημερινό, δε θα το χαρακτήριζα κείμενο. Ίσως να είναι, όμως δεν το έγραψα για αυτό το λόγο. Το έγραψα, επειδή όταν είμαι χαρούμενος, γράφω. Όμως, όταν είμαι θλιμμένος, επίσης γράφω. Είναι ο τρόπος μου να εκφράζομαι και να μοιράζομαι τα συναισθήματα και τις σκέψεις μου.
Σήμερα, ήταν μια περίεργη μέρα. Ούτε καλή, ούτε κακή. Περίεργη. Από την άποψη, ότι συνέβησαν διάφορα πράγματα. Και καλά, και κακά. Το σίγουρο είναι ότι ο Λούη θα μου λείψει. Αλλά όλα θα πάνε καλά. Είμαι σίγουρος για αυτό.
Αφιερωμένο σε όλους αυτούς που χάθηκαν μέσα στη ζωή, αλλά βρήκαν το δρόμο τους.
