Ένα ποίημα γραμμένο για αυτούς που έφυγαν νωρίς, και για αυτούς που διστάζουν αλλά θέλουν να ζητήσουν Βοήθεια! Ζήτα βοήθεια
Είναι ένα ψυχρό και απόμακρο απόγευμα.
Οι άνθρωποι μακριά, μα οι ψυχές τόσο κοντά.
Κάθε μέρα η τηλεόραση θέλει να αποξενώσει,
Να σε κάνει να νιώσεις ότι είσαι ασήμαντος και να σε ενώσει.
—
Μα χωρίς εσένα, δε ξέρω πως θα ήταν τούτη η ζωή.
Δε ξέρω αν ουρανός είχε χρώμα μπλε, τα δάση χρώμα πράσινο και η φωτιά χρώμα κόκκινο.
Δε ξέρω αν τα χρήματα είχαν ακόμα την αξία τους, η γραφή τη δύναμη της και γ θρησκεία την πίστη της.
—
Δε ξέρω αν θα μπορούσα να ζήσω μια ζωή μουντή, ψυχρή και μαύρη, πάνω από μια κρύα και άσπρη πλάκα.
Δε ξέρω πως θα αντίκριζα τα παιδιά μου, τους φίλους και το σκυλί μου, εξηγώντας τους πώς δεν θα είσαι πια μαζί μας.
—
Η θέση σου στο τραπέζι θα είναι άδεια. Το πιάτο σου ανέγγιχτο. Το κινητό σου κλειστό και γ τηλεόραση ανοιχτή.
Ακόμα και οι καυγάδες σου, τα αδιέξοδα και η λύπη σου θα λείψουν. Όχι σε εμένα. Σε όλους.
—
Έπεσες θύμα απάτης.
Θύμα του πιο σοβαρού, άδικου και ύπουλου θύτη.
Ότι σου λέει το μυαλό σου ότι συμβαίνει, είναι ψέμα.
Έπεσες σε μια παγίδα, που θέλει τη ζωή και τη ψυχή σου.
—
Αν κάποιος που γνωρίζεις, ή εσύ ο ίδιος, πάσχεις από κατάθλιψη, θυμήσου ότι ο ουρανός είναι καθαρός. Οι σκέψεις σου είναι μόνο τα σύννεφα. Και η γη για να είναι γεμάτη, χρειάζεται κι εσένα.
—
Δε μπορώ να σε πείσω για τίποτα. Ούτε καν να σε σώσω από αυτό που σε κυνηγά.
Το μόνο που δίνω ζ είναι μια άνω τελεία.
Ένα ακόμα σημείο στίξης για να συνεχιστεί η μοναδική ιστορία σου.
Ορίστε, είναι όλο δικό σου.
—
Και τώρα, κλείσε αυτό το κείμενο, και ζητα βοήθεια.
Θα τα πούμε από την άλλη πλευρά, και πάλι.
Όχι του θανάτου. Της ζωής.
—
Ζήτα βοήθεια!
Βοήθεια!!
