Θα υπάρξουν στιγμές, που θα νιώσεις ότι είσαι χαμένος στη ζωή σου. Στιγμές, που θα σε ωθήσουν να αναθεωρήσεις πολλά πράγματα για την καθημερινότητα σου. Τις φιλίες σου. Τις παρέες σου. Τα ενδιαφέροντα/hobby σου. Τις ασχολίες σου.
Θα υπάρξουν στιγμές, που θα νιώσεις ότι όλα πηγαίνουν χάλια. Ότι το κάστρο των προσδοκιών σου, των ελπίδων και της πίστης σου, έχει γκρεμιστεί. Αυτό το μεγάλο, υπερπαραγωγικό και θεόσταλτο κάστρο, που έχεις στηρίξει πάνω του τα όνειρα και τις ελπίδες μιας ολόκληρης ζωής.
Θα υπάρξουν στιγμές, που θα νιώσεις ότι δε μπορείς άλλο. Ότι θέλεις να τα παρατήσεις, και εν τέλει να φύγεις από αυτό τον άδικο αγώνα. Αυτή την άνιση και άσχημη πάλη, που δεν καταλαβαίνει τίποτα άλλο πέρα από στιγμές. Στιγμές χρόνου. Στιγμές χρόνου άχρονου. Ούτε από το παρελθόν, ούτε από το μέλλον. Απλώς το τώρα.
Θα υπάρξουν στιγμές, που θα νιώσεις ότι όλα πηγαίνουν στραβά. Ότι κάτι στην πορεία στράβωξε, έγινε λοξό. Σαν το σχολείο, που ξεκινούσες να σχεδιάζεις κάτι και στην πορεία σου έβγαινε στραβό. Όχι επειδή είχε την πρόθεση να βγει έτσι, αλλά επειδή δε κρατούσες αρκετά ίσιο το χάρακα.
Σε αυτές τις στιγμές, είναι σημαντικό να θυμάσαι ότι ο κάθε άνθρωπος έχει έναν χάρτη. Μία πυξίδα. Ένα σημειωματάριο και ένα στυλό. Μπορεί να αγνοεί την ύπαρξη τους, μπορεί να τα σκαλίζει καθημερινά. Δεν έχει σημασία. Όπως και να ‘χει, είναι εξοπλισμένος με αυτά.
Ο χάρτης, θα σου δείξει το πού πηγαίνεις. Την αρχή και το τέλος. Ίσως και την πορεία, αν καταφέρεις να ξεκαθαρίσεις το τοπίο. Θα δεις πώς ήταν η αρχή, και πώς θα είναι το τέλος σου. Όχι το πότε, όμως. Το πώς. Αυτό θα γίνει χωρίς το μέλλον ή το παρελθόν. Μόνο με το τώρα. Γιατί ο φούρναρης δε φτιάχνει ψωμί δίχως αλεύρι. Και ο ζαχαροπλάστης δε φτιάχνει πάστα χωρίς ζάχαρη.
Η πυξίδα θα σου δείξει την πορεία. Όχι τόσο το πού, μα το πώς. Όσο πιο πολύ παλέψεις, όσο πιο πολύ ιδρώσεις, τόσο πιο καλά αποτελέσματα θα έχεις. Μα ξέρεις ποιο είναι το αστείο; Ότι περιμένουμε να την καταλάβουμε, χωρίς να ξέρουμε να τη διαβάζουμε. Αν δε μάθεις να διαβάζεις συντεταγμένες, δε θα κινηθείς ούτε βήμα. Και αν το κάνεις, θα είναι τυχαίο.
Το σημειωματάριο σου θα είναι η παρακαταθήκη σου. Αυτό που θα αφήσεις στον κόσμο. Είτε γίνεις σπουδαίος, είτε όχι. Πάντα κάτι αφήνουμε πίσω. Το αν προβάλλεται ή όχι, είναι αλλουνού δουλειά. Αν το δεχτείς, έχει καλώς. Αν δε το δεχτείς, έχει πάλι καλώς. Να θυμάσαι όμως, ότι το χαρτί θα είναι πάντα χαρτί. Όπως και η ζωή σου θα είναι πάντα φθαρτή. Μη περιμένεις να ζήσεις ή να δώσεις αιώνια.
Τέλος, στο στυλό είναι η φωνή σου. Όχι απαραίτητα αυτή που βγαίνει από το στόμα σου. Μα αυτή που βγαίνει από τη ψυχή σου. Αυτή που πονάει όταν πονάς, και χαίρεται όταν χαίρεσαι. Αυτή που ζει μέσα σου, και περιμένει να εκφραστεί. Αυτή που σε κάνει να είσαι ο εαυτός σου. Όχι του γείτονα, ούτε της οικογένειας σου. Η δική σου.
Ο πόνος θα σου μάθει να πονάς. Να κλαις και να φωνάζεις.
Η χαρά θα σου μάθει να γελάς, να χαίρεσαι και να διασκεδάζεις.
Έξυπνος, θα είσαι αν μετατρέπεις τον πόνο σου σε χαρά.
Σοφός θα είσαι, αν μετατρέπεις το πόνο σου σε χαρά, και τη χαρά σε πόνο. Και έπειτα ξανά σε χαρά.
