Ένα κείμενο, για το παζλ της ζωής μας
Λες και στη ζωή, μας δίνουν οδηγίες για το πως να αγαπάμε. Πως να νιώθουμε και πώς να εκφραζόμαστε.
Λες και στη ζωή, υπάρχει το σωστό και το λάθος, το πρέπει και το δεν πρέπει. Τα χρειάζεται και τα δεν χρειάζεται. Η αυτοβελτίωση ή η παρακμή.
Λες και στη ζωή, υπάρχει ένα βιβλίο κανόνων και αποφθεγμάτων, που αν ακολουθήσουμε πιστά, θα καταφέρουμε να νικήσουμε τους φόβους και τους δαίμονες μας, και να ολοκληρώσουμε τις επιθυμίες μας.
Που να ξέραν όμως ότι η ζωή είναι ένα χάος. Ένα πολύχρωμο μπερδεμένο παζλ, που περιμένει από εμάς να το λύσουμε.
Το παζλ της ζωής θέλει εμπειρία και προπάντων συναίσθημα για να λυθεί. Αν δε ζήσεις δε θα το λύσεις.
Ή καλύτερα, όταν θα είναι λυμένο, θα είσαι αλλού. Όχι εδώ. Γιατί τα κομμάτια θέλουν επιμέλεια, αγάπη και φροντίδα.
Μα εκεί που την πατάνε οι πολλοί, είναι εκεί που νομίζουν ότι οδηγεί η ζωή. Στην εικόνα του παζλ.
Και που να ξέραν, ότι η εικόνα θα είναι ένα πολύχρωμο φόντο. Τίποτα.
Σημασία έχει η διαδρομή. Η επίλυση και όχι η εικόνα. Γιατί την εικόνα κάποια στιγμή θα τη δεις. Όχι όμως ξανά τη διαδρομή.
Και αν ρωτήσεις αν υπάρχουν αναμνηστικά παιγνία για την εικόνα, θα σου πω όχι. Γιατί η ζωή είναι από μόνη της μια ανάμνηση. Το ίδιο και ο δρόμος της.
