Τρίτη σήμερα. Την ώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, βρίσκομαι στη στάση του λεωφορείου και περιμένω το 18 για να πάω σπίτι.
Περίεργη αλλά πολύ όμορφη η σημερινή μέρα. Έγιναν πράγματα που δεν περίμενα ότι θα γίνουν, ειδικά εν μέσω καραντίνας. Φυσικά δεν εννοώ κάτι παράνομο ή επικίνδυνο, μόνο ότι κάθισα για λίγη ώρα στο πάρκο της γειτονιάς.
Μπορεί να ακούγεται περίεργο, αλλά έχω μήνες να κάτσω σε πάρκο. Τουλάχιστον μόνος και για σχετικά αρκετή ώρα, αν και συνήθιζα να το κάνω προ καραντίνας.
Το αίσθημα είναι υπέροχο, ακόμα και αν ακούγεται κάπως κλισέ, υπερβολικό ή ανόητο. Η αίσθηση της ελευθερίας, όταν συνδυάζεται με καφέ και γράψιμο, φέρνει την ευτυχία. Τουλάχιστον αυτό πιστεύω και με αυτό τον άξονα λειτουργώ.
Στη ζωή, καλούμαστε να αποδεχτούμε κανόνες και νόμους, χωρίς ωστόσο να έχουμε τη δυνατότητα να μιλήσουμε για αυτό.
Κάποια πράγματα τα θεωρούμε δεδομένα, μέχρι που τα χάνουμε. Είναι σαν την αποχή από το σεξ, μετά από κάποιο καιρό θα το αναζητούμε και όταν εν τέλει προβούμε στην πράξη, θα νιώσουμε ικανοποίηση και πολύ καλύτερα από όταν το κάνεις καθημερινά.
Έτσι λοιπόν, μπορεί να μου άρεσε να πηγαίνω σε πάρκα και να παίρνω μαζί μου καφέ για να γράφω, μα το θεωρούσα δεδομένο. Επειδή και μόνο είμαι κάτοικος μιας ελεύθερης και δημοκρατικής χώρας, θεωρούσα αυτονόητο ότι θα έχω την επιλογή να το κάνω.
Μα τα πράγματα αλλάζουν και όντας προσαρμοστικός, το αποδέχτηκα. Η αλήθεια είναι, ότι από κάποια στιγμή και μετά δεν το αντέχεις. Θέλεις να βγεις έξω, να περπατήσεις, να γράψεις και να παρατηρήσεις. Όχι για πολύ ώρα. Με μάσκα και τηρώντας όλα τα μέτρα προστασίας. Υπεύθυνα.
Σήμερα μπορεί να είναι αυτό το πολύ ασήμαντο γεγονός, αυτή η παρόρμηση ας το πούμε, αύριο όμως μπορεί να είναι κάτι σημαντικό. Μπορεί να είναι ένα γεγονός που θα αλλάξει την ιστορία. Εννοώ, ότι πρέπει να αποδεχόμαστε τα πράγματα αλλά ωστόσο να κρατάμε τις ισορροπίες.
Το λεωφορείο έρχεται σε 3 λεπτά, μα το πνεύμα και η σκέψη μου κινείται σε άλλα μέρη και εποχές. Όπως τη στιγμή που θα κάθομαι στο αγαπημένο μου καφέ, θα έχω δίπλα μου τον καφέ και θα γράφω. Θα γράφω επειδή είμαι χαρούμενος, στεναχωρημένος ή ουδέτερος.
Γιατί το γράψιμο είναι ζωή, και εγώ θέλω να είμαι ζωντανός!
