Και είναι και κάποιοι άνθρωποι, που σε στιγματίζουν.
Σαν το μελάνι που πέφτει στο αγνό, φρέσκο και νωπό χαρτί.
Μα όταν πέσει η κηλίδα, μη τη μπερδέψεις με μουτζούρα.
Δεν είναι.
Είναι απλώς ότι έμεινε από το μελάνι.
Και το χαρτί. Ίσως μια ένωση των δύο μαζί.
Ίσως το καλό σε ένωση με το κακό.
Ίσως και το αντίστροφο.
Και αν σου πουν να το σβήσεις, πες τους ότι δε μπορείς.
Γιατί έβαψε βαθιά τη ψυχή σου. Μα και σε καθόρισε. Σε έκανε αυτόν που είσαι σήμερα. Για αυτό, να τα τιμάτε τα μελάνια σας. Όπως τα χαρτιά σας.
