Ένα κείμενο σχετικά με συμβουλές για τη συγγραφή
Η ώρα είναι 2:58. Κάθομαι στη μαλακή καρέκλα του γραφείου μου και γράφω με το μηχανικό πληκτρολόγιο. Ναι, αυτό που κάνει πολύ θόρυβο! Μόλις γύρισα από το μεσημεριανό περπάτημα, ενώ σκέφτομαι να γυμναστώ για λίγο ακόμα το απόγευμα. Επίσης, στις 4 έχω μάθημα. Αγγλικά. (Speed fact: Πάμε να μιλήσουμε για τη συγγραφή)
Πριν λίγο, έγραφα ένα άλλο κειμενάκι, για τη σχέση μου με το διάβασμα και γιατί οι καλοί μαθητές, πολλές φορές αλλά όχι πάντα, έχουν ψυχολογικά προβλήματα. Για να πω την αλήθεια όμως, το έσβησα. Όχι επειδή δεν ήταν καλό, αλλά επειδή ένιωσα ότι το γράφω υπό πίεση και “ψυχαναγκαστικά”.
Βλέπεις, έχω καταλάβει ότι όταν γράφω υπό πίεση για κάτι που δε θέλω να γράψω, αλλά παρόλα αυτά σκέφτομαι ότι θα είναι καλή ιδέα να το ανεβάσω, συνήθως νιώθω άσχημα και στο τέλος το σβήνω. Μάλιστα, πολλές φορές, τυχαίνει αυτό το αίσθημα απογοήτευσης να συνεχιστεί και μέσα στη μέρα, με αποτέλεσμα να μην ανεβάσω καθόλου κειμενάκι.
Αυτή η πράξη λοιπόν, θα ήθελα να αποτελέσει αφορμή για τη σημερινή μας συζήτηση. Δηλαδή, να συζητήσουμε το γιατί η συγγραφή υπό πίεση δεν είναι και τόσο καλή πρακτική, αλλά και τι να κάνεις όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με την απογοήτευση.
Πάμε να δούμε μερικές συμβουλές για τη συγγραφή
Η συγγραφή υπό πίεση δεν είναι παραγωγική – Είναι καταναγκαστική
Πριν συνεχίσω στη διατύπωση της άποψης μου, θα ήθελα να κάνουμε μια διάκριση. Μια διάκριση, ανάμεσα στις 2 μεγάλες σχολές που υπάρχουν στον κόσμο της συγγραφής. Σε δύο μεγάλες οπτικές, τις οποίες υιοθετούν συνήθως οι νέοι συγγραφές, και με βάση την επιλογή τους διαμορφώνουν τη μετέπειτα πορεία της καριέρας τους.
Η πρώτη σχολή
Η πρώτη σχολή, η οποία πολύ συχνά αντιμετωπίζεται και ως “ερασιτεχνική”, είναι αυτή που βασίζεται στο πάθος. Δηλαδή, στο ότι ένας συγγραφέας πρέπει να γράφει όταν νιώθει έμπνευση και πάθος. Όταν θέλει να μοιραστεί κάτι που του συνέβη, ή όταν νιώθει έτοιμος να συνεχίσει την ιστορία του. Πολλές φορές, καταλαβαίνουμε ότι είμαστε σε mood (δηλαδή, στη συναρπαστική αυτή κατάσταση) όταν γράφουμε πάρα πολύ εύκολα και γρήγορα. Δηλαδή, δε χρειάζεται να σκεφτούμε πολύ για να γράψουμε. Γίνεται αυτόματα. (Όπως είμαι κι εγώ τώρα!)
Η δεύτερη σχολή
Η δεύτερη σχολή, είναι αυτή η οποία προτρέπει τους συγγραφείς να βγάλουν ένα πρόγραμμα συγγραφής και να είναι συνεπείς απέναντι στο έργο τους. Με άλλα λόγια, λέει ότι θα πρέπει να υπάρχει μια συγγραφική ρουτίνα, η οποία θα καλύπτει το πριν, το κατά τη διάρκεια και το μετά από μια συνεδρία γραψίματος. Ταιριάζει απίστευτα με αυτούς που πιστεύουν ότι για να είσαι πειθαρχημένος πρέπει να έχεις πρόγραμμα και να είσαι συνεπής στις ώρες που γράφεις.
Πού ανήκω εγώ, παίρνοντας ως παράδειγμα μερικές συμβουλές για τη συγγραφή
Προσωπικά, ανήκω στο πρώτο είδος σχολής. Όχι επειδή δε μου αρέσει η δεύτερη, αλλά επειδή πιστεύω ότι είμαι πιο “ελεύθερο πνεύμα”. Έτσι είναι και αρκετοί φίλοι μου, οι οποίοι λατρεύουν τη συγγραφή. Ωστόσο, έχω γνωρίσει και άτομα που είναι της δεύτερης σχολής, και είναι ιδιαίτερα πετυχημένα στον τομέα της συγγραφής. Έτσι, η επιλογή της ποιας σχολής μας ταιριάζει, δε θα πρέπει να είναι κριτήριο σύγκρισης.
Στο θέμα μας όμως. Θεωρώ, ότι όταν η συγγραφή γίνεται υπό πίεση, δηλαδή βεβιασμένα και χωρίς έμπνευση, δεν είναι παραγωγική. Όχι επειδή δεν παράγει αποτέλεσμα. Μπορεί μερικές φορές να είναι καλύτερη και πιο έμπιστη από τη συγγραφή υπό επήρεια έμπνευσης. Ωστόσο, αν δεν προσέξουμε, μπορεί να καταντήσει μια καταναγκαστική ενέργεια.
Εννοώ, ότι οι περισσότεροι άνθρωποι γράφουν επειδή “ΠΡΕΠΕΙ” και όχι επειδή “ΘΕΛΟΥΝ”. Πρέπει να γράψουν μια εργασία, μία έκθεση, ένα post στα media. Πρέπει να γράφουν ωραία, πρέπει να χρησιμοποιούν ανεβασμένο λεξιλόγιο, πρέπει, πρέπει, πρέπει. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα, η συγγραφή να καταντάει μια ψυχαναγκαστική εργασία, η οποία φθείρει τη ψυχολογία μας, και εν τέλει μας ωθεί στο να μη γράφουμε καθόλου.
Τι να κάνεις όταν νιώθεις απογοήτευση γράφωντας
Η απάντηση δεν είναι ιδιαίτερα απλή, μα κρύβεται μέσα στον καθένα μας. Η απάντηση αυτή, αντικατοπτρίζει τον τρόπο που αντιμετωπίζεις την αποτυχία. (Σημείωση, δεν υπάρχει αποτυχία, αλλά ΜΟΝΟ ανατροφοδότηση (feedback) ).
Προσωπικά, με βοηθάει πολύ το να κάνω ένα μικρό διάλειμμα, ακόμα και αν χρειαστεί να μη γράψω για 1-2 μέρες. Καθαρίζει το μυαλό μου, έρχονται νέες ιδέες και νιώθω πιο καθαρός και παραγωγικός στο γράψιμο. Ωστόσο, αυτό που δεν είναι καλό να κάνω, και αυτό επειδή δε με ωφελεί, είναι να τα παρατάω. Οτιδήποτε και αν γίνει, όσο “χάλια” και αν νιώσεις ότι είναι το κείμενο σου, ΜΗΝ ΤΑ ΠΑΡΑΤΗΣΕΙΣ.
Εδώ ταιριάζει αρκετά μία φράση που είπε ο Κονάνος, η οποία ήταν η εξής: “Κάνε αυτό που σου αρέσει, επειδή αρέσει σε εσένα και όχι επειδή θέλεις να γίνεις διάσημος. Μπορεί κάποια μέρα, μετά από 5 χρόνια, να βρει κάποιος ένα παλιό σου κείμενο, να το κάνει video και να γίνει πολύ γνωστό”.
Ακριβώς αυτό. Όταν νιώθεις απογοήτευση, σκέψου γιατί κάνεις αυτό που κάνεις. Αν σου αρέσει πραγματικά, θα αντλήσεις ευχαρίστηση από τη διαδικασία και όχι απαραίτητα μόνο από το αποτέλεσμα. Ίσως η καλύτερη αντιμετώπιση, θα ήταν να χαλαρώσεις και να απολαύσεις τη διαδικασία (κλεμμένο….). Δηλαδή, να δεις τη συγγραφή ως ένα παιχνίδι και όχι ως ένα μέσο για να σε κάνει γνωστό και πετυχημένο.
Αυτό ήταν το σημερινό κειμενάκι μας! Θα ήθελα πολύ να μου πεις τη γνώμη σου για αυτό! Τι σου άρεσε ή και δε σου άρεσε, και πώς μπορώ να γίνω καλύτερος! Θα περιμένω σχόλιο (ή μήνυμα) σου! Να έχεις μια υπέροχη μέρα! Αυτές ήταν λοιπόν, μερικές συμβουλές για τη συγγραφή!
