Αφορμή για τη συγγραφή αυτού του κειμένου, είναι η μετακόμιση μου. Όπως σου είχα πει παλιότερα, σπουδάζω πληροφορική στην Καστοριά, σε αυτή την πανέμορφη πόλη. Έτσι λοιπόν, έφτασε ο καιρός της μετακόμισης μου και της μεταφοράς κάποιων πραγμάτων από το σπίτι μου στη Θεσσαλονίκη, στην Καστοριά. Έτσι, θα μιλήσουμε για το σπίτι.
Τα συναισθήματα μου είναι ανάμεικτα, αν και τείνουν περισσότερο στα θετικά. Σκέφτομαι πώς μπορώ να περάσω αυτόν τον άπλετο χρόνο που έχω μέχρι να ανοίξει η σχολή, σκέφτομαι πώς είναι να είσαι μόνος και πώς είναι πραγματικά να είσαι ελεύθερος. Για αυτό το λόγο, μέσα στο μυαλό μου υπάρχουν διάφορες σκέψεις. Σκέψεις που δε θα τις χαρακτήριζα κακές, μα ούτε και “τέλειες”. Θα έλεγα απλώς ότι είναι αληθινές. Ναι, πέρασε η φάση που ήθελα όλα να είναι τέλεια. Ούτε εγώ είμαι, ή θα γίνω ποτέ τέλειος. Για αυτό, σταμάτησα να απολογούμαι για τα διαλείμματα, για τις σκέψεις ή τα συναισθήματα μου. Άρχισα να ζω χωρίς φόβο.
Στο σημερινό κείμενο, θα ήθελα να συζητήσουμε για το πώς το σπίτι μας, συνδέεται με τη ψυχή μας. Δηλαδή, πώς αυτός ο χώρος που ονομάζουμε”σπίτι”, μπορεί να ταυτιστεί με το βαθύτερο είναι μας, με ένα ξεχωριστό και μοναδικό τρόπο. Να σημειώσουμε ωστόσο, ότι πολλές φορές δεν κάνουμε κάτι συγκεκριμένο για να ταυτιστεί, απλώς γίνεται. Σαν την κόλλα και το χαρτί, που κολλάει το ένα στο άλλο.
Το σπίτι είναι ο χώρος μας
Αρχικά, δε θα μπορούσαμε να αρνηθούμε, ότι το σπίτι είναι ο χώρος μας. Ακόμα και αν πολλοί λένε ότι σπίτι είναι μόνο οι άνθρωποι, εγώ θα έλεγα ότι είναι και ο χώρος. Όχι ότι δεν είναι οι άνθρωποι, φυσικά και είναι, απλώς συμπεριλαμβάνει και μια έκταση, το λεγόμενο χώρο. Αυτός, μπορεί να έχει είτε πράγματα που μας αρέσουν, είτε πράγματα που υποσυνείδητα μας αρέσουν αλλά λέμε ότι δε μας αρέσουν. Αν μένουνάλλα άτομα μαζί μας, τότε η κατάσταση περιπλέκεται, αλλά ας το κρατήσουμε λίγο πιο απλό για αρχή.
Το σπίτι είναι ο χώρος μας. Το σπίτι, είναι το μέρος που μπορούμε να αισθανθούμε ασφαλείς, που μπορούμε να καταφύγουμε σε έντονες καταστάσεις και επιθυμίες. Νιώθουμε ελεύθεροι όταν είμαστε μέσα σε αυτό, πολύ απλά γιατί έχουμε συνδέσει τον εαυτό μας με αυτό. Όπως το όνομα, το επίθετο ή την ηλικία μας.
Αυτός ο χώρος λοιπόν, περιέχει πράγματα που αντικατροπτίζουν εμάς. Διακοσμητικά, έπιπλα, φωτογραφίες, τηλεοράσεις, υπολογιστές και πάει λέγοντας. Αυτές οι συσκευές, διαφέρουν από τις συσκευές των άλλων σπιτιών, όχι μονάχα στις προδιαγραφές, αλλά σε κάτι βαθύτερο. Στο ότι τις χρησιμοποιούμε, ώστε να κάνουμε πράγματα που μας αρέσουν και μας ευχαριστούν. Συνεπώς, ο άδειος χώρος που σιγά σιγά γεμίζει με πράγματα και αντικείμενα, δείχνει το ποιοι είμαστε. Είσαι ελεύθερος να το αρνηθείς, όμως να ξέρεις ότι τα περισσότερα υπάρχοντα σου υπήρξαν συνειδητές επιλογές, αν μένεις μόνος, ή είχες ένα μερίδιο γνώμης αν μένεις με άλλους.
Το σπίτι είναι οι άνθρωποι μας
Μέσα στο σπίτι μας, πέρα από τα πράγματα, τα έπιπλα και γενικότερα τα υπάρχοντα μας, είναι οι άνθρωποι μας. Η οικογένεια μας, οι συγγενείς ή οι φίλοι μας ή ο/η συγκάτοικος μας. Βρίσκονται άτομα που επιλέξαμε, ή η τύχη (αν θέλεις), επέλεξε για να είμαστε μαζί. Φυσικά, όταν αναφέρομαι στους ανθρώπους, εννοώ και τα συναισθήματα, τις σκέψεις και τις καθημερινές εμπειρίες που δίνουν ή/και παίρνουν αυτοί. Όχι μόνο ως ξερό όνομα, αλλά ως ύπαρξη.
Εάν ζούμε μόνοι μας, μπορεί πολλές φορές να μας λείπουν οι άνθρωποι μας. Ή ακόμα και να τους χάσαμε, κάπου στο ταξίδι της ζωής. Εδώ, σημασία έχει να δούμε το νόημα της ύπαρξης ως κάτι πιο μεγάλο, και όχι μόνο ως αυτό που ερχόμαστε σε επαφή κάθε μέρα. Με άλλα λόγια, όχι μόνο τα άτομα που συναναστρεφόμαστε. Για παράδειγμα, μπορεί να μη μένει ο πατέρας στο ίδιο σπίτι με εμάς, όμως να μας έχει επηρεάσει τόσο πολύ, ώστε οι επιλογές μας να μας τον θυμίζουν. Ή ακόμα, και ο τρόπος που το διακοσμήσαμε ή το επιλέξαμε να ταυτίζεται με αυτόν.
Και πώς το σπίτι συνδέεται με τη ψυχή μας;
Πολύ απλά, συνδιάζοντας το χώρο και τους ανθρώπους, οδηγούμαστε στη ψυχή μας. Τα συναισθήματα μας, τις σκέψεις και τις εμπειρίες μας. Τις ιδέες και εν τέλει την καθημερινότητα μας. Γιατί δε γίνεται να επιζητούμε μια ήρεμη και ήσυχη ζωή, ενώ στο σπίτι μας επικρατεί ένταση και φασαρία. Και ταυτόχρονα, δε γίνεται να ζητούμε μια περιπετειώδη ζωή, ενώ στο σπίτι απαγορεύονται οι συζητήσεις και το να κάνουμε καινούργια πράγματα. Φυσικά, αυτό δε σημαίνει ότι τα πράγματα δεν αλλάζουν, απλώς σε πρώτη φάση δείχνουν και καθορίζουν την πραγματικότητα.
Φτάνοντας στο τέλος αυτού του κειμένου, σκέφτομαι πώς αυτό το καινούργιο σπίτι, συνδέεται με τη ψυχή μου. Πώς με επέλεξε, διότι κυριολεκτικά ήταν θέμα τύχης να το νοικιάσω, και πώς μπορώ να δημιουργήσω έναν ασφαλή και προσαρμοσμένο στις δικές μου ανάγκες, χώρο. Όπως και να ‘χει όμως, η λύση θα βρεθεί. Μέχρι την επόμενη φορά, να αγαπάς τον εαυτό σου και να προσέχεις!
