Πώς να γίνεις διάσημος

Ένα κείμενο σχετικά με το πώς να γίνεις διάσημος

Πολλές φορές, ακούω την εξής έκφραση: “Μα τι μπορώ να κάνω ώστε να με θυμάται ο κόσμος όταν πεθάνω;” ή “Πώς μπορώ να γίνω διάσημος;”. Ομολογώ, ότι κι εγώ έχω θέσει πολλές φορές τα παραπάνω ερωτήματα, περιμένοντας για μια “βολική” και “γρήγορη” απάντηση.

Μάλιστα, αρκετές φορές επιχείρησα να κάνω κινήσεις και πράγματα, ώστε να αποκτήσω αυτά τα 15 λεπτά δημοσιότητας που μου αναλογούν. Προσπάθησα να κάνω χιουμοριστικές αναρτήσεις, να μιλήσω με πολλούς ανθρώπους ή να βοηθήσω μαθητές να ολοκληρώσουν τις εργασίες τους για το σπίτι.

Ωστόσο, δεν είδα τίποτα από αυτά να συμβαίνει. Στην πραγματικότητα, ένιωθα ότι έκανα κάποιο λάθος. Νόμιζα ότι για να γίνει κάποιος διάσημος, πρέπει αφενός να δώσει, και αφετέρου να πάρει. Γιατί αυτά τα δύο είναι αλληλένδετα. Γιατί όταν δίνεις, πρέπει οπωσδήποτε να πάρεις. Είτε είναι χρήματα, είτε αναγνώριση, είτε δόξα.

Η αλήθεια, βρισκόταν κάπου πολύ μακριά. Αν έπρεπε να περιγράψω πού ακριβώς, θα έλεγα ότι αν αυτή η άποψη βρισκόταν στη Γη, τότε η αλήθεια θα έπρεπε να είναι στη Σελήνη. Εννοώ, ότι για να γίνει κάποιος διάσημος, ή τέλος πάντων να έχει υστεροφημία, δε χρειάζεται να πάρει τίποτα. Μόνο να δώσει.

Όταν δίνεις, παίρνεις

Είναι γνωστό, ότι όταν δίνεις κάτι, περιμένεις αντίστοιχα να πάρεις και κάτι. Αυτό, αναιρεί ουσιαστικά αυτό που έλεγα παραπάνω. Ωστόσο, η πραγματική αλλαγή συμβαίνει, όταν αντί να περιμένεις να πάρεις κάτι, περιμένεις να μην πάρεις. Ή να το πω καλύτερα, όταν δεν έχεις προσδοκίες ανταμοιβής.

Εδώ, μπορεί να με χαρακτηρίσεις “τρελό” ή “ουτοπικό”, καθώς όλα σε αυτή τη ζωή πληρώνεται. Για να επιβιώσει κάποιος, πρέπει να ανταμειφθεί. Έτσι μας έχουν μάθει, και μεταξύ μας, είναι δύσκολο να ξεμάθουμε. Μα κάτι τέτοιο, δεν ισχύει απόλυτα.

Αυτό που πραγματικά μένει, δεν είναι αυτό που έδωσες και ανταμείφθηκες, αλλά αυτό που έδωσες και πήρες πίσω ένα χαμόγελο, ή μια καλή πράξη. Ένα ντροπαλό ευχαριστώ. Ένα κοκκίνισμα στα μάγουλα και κοίταγμα κάτω.

Μας έχουν κάνει να πιστεύουμε, ότι για τα πάντα, πρέπει να δεχόμαστε μία αμοιβή. Έτσι, γινόμαστε άπληστοι. Όχι, δε χρειάζεται να πληρωθείς για να χαμογελάσεις, να πεις μια “καλημέρα” ή να δώσεις ένα μικρό δείγμα δωρεάν. Δε χρειάζεται να είναι φίλος σου ο άλλος, για να του μιλήσεις ή να είσαι ευγενικός και ζεστός απέναντι του.

Γιατί όταν δίνεις, παίρνεις. Αυτό ισχύει. Το θέμα, είναι τι παίρνεις. Και τι περιμένεις πως θα πάρεις.

Για να χτίσεις όνομα, δε χρειάζεται να ξέρεις γραμματική

Η αγαπημένη μου έκφραση. Μπορεί να φαίνεται λίγο παράδοξη για αρχή, όμως ισχύει. Άφησε με να σου εξηγήσω τι εννοώ.

Όλοι, νομίζουμε ότι για να χτίσουμε όνομα ( = να έχουμε υστεροφημία ή να γίνουμε πλούσιοι), χρειάζεται να ξέρουμε γραμματική ( = να βγάζουμε πολλά χρήματα, να είμαστε μορφωμένοι και γόνοι αριστοκρατικών οικογενειών). Αυτό μας διδάσκουν στα σχολεία και στα πανεπιστήμια.

Μα η αλήθεια, όπως είπαμε, βρίσκεται στη Σελήνη. Για να χτίσεις όνομα, δε χρειάζεται να ξέρεις τη γραμματική της γλώσσας, αλλά της αγάπης. Κανένας μεγάλος, δεν έγινε μεγάλος από τον τομέα της δουλειάς του. Ο Γκάντι δεν έγινε γνωστός για τη δικηγορία του, αλλά για τις σπουδαίες πεποιθήσεις του περί ελευθερίας. Το ίδιο και η Μητέρα Τερέζα, ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και η Ρόζα.

Πώς να γίνεις διάσημος στη πράξη

Αυτοί οι άνθρωποι, ωστόσο, δεν περίμεναν και ούτε ήθελαν να γίνουν διάσημοι ή πλούσιοι. Το έργο τους, αναγνωρίστηκε μετά το θάνατο τους, κατά κύριο λόγο. Γενιές και γενιές μαθαίνουν τα κατορθώματα τους και προσπαθούν να τους μοιάσουν.

Αν ρωτήσεις έναν Άγιο, αν πράγματι είναι Άγιος, θα σου πει όχι. Θα αρνηθεί τον τίτλο, επειδή πιστεύει ότι είναι απλώς ένας καλός άνθρωπος. Έτσι ακριβώς, η απάντηση των παραπάνω ερωτήσεων, βρίσκεται απλώς στην πεποίθηση ότι το καλό πρέπει να νικήσει. Ή καλύτερα, ότι υπάρχει μόνο καλό και πρέπει κάπως να το προωθήσει και στους υπόλοιπους.

Αν πραγματικά θέλεις να γίνεις διάσημος, κλείσε την τηλεόραση, το κινητό και τον υπολογιστή σου. Αποσύνδεσε τις κάμερες από το σπίτι σου, κλείσε τις “κουρτίνες” του στόματος σου και άρχισε να πράττεις. Να κάνεις καλά πράγματα για εσένα και τους άλλους. Και μην αγχώνεσαι για τίποτα άλλο.

Σε αυτή τη ζωή, λένε ότι ισχύει το ρητό “Επιπλέουν μόνο τα κόπρ@ν@ και οι φελλοί”. Όχι, φίλε. Σε αυτή τη ζωή, επιπλέει αυτός που ξέρει να κολυμπάει. Και αν ξέρεις να βοηθάς, τότε σίγουρα ξέρεις και να κολυμπάς.