Ο έρωτας της πένας #DAY11

Πολλές φορές σκέφτομαι, τι σημαίνει η λέξη έρωτας για εμένα. Ίσως η μεγάλη αγάπη, το πάθος και η αφοσίωση. Ίσως η ανικανότητα να σκεφτείς κάτι άλλο, πέρα από τον έρωτα σου. Ίσως ακόμα, και ένα δυνατό συναίσθημα που κάποια στιγμή θα μετατραπεί σε αγάπη και θα διαρκέσει χρόνια.

Ο έρωτας για εμένα, είναι κάτι απτό, ανθρώπινο και καθημερινό, ακόμα και αν το έχουμε συνδέσει με τα συναισθήματα που νιώθουμε. Διότι, συμφωνώ ότι ο έρωτας είναι συναίσθημα, ωστόσο πιστεύω ότι μπορεί κάποιος να τον αγγίξει, όχι με τα χέρια του, αλλά με τη ψυχή του.

Έχω αγαπήσει και ερωτευτεί πολλές φορές στη ζωή μου. Ξεκίνησα από μια κοπέλα στο Δημοτικό, που τη λέγανε Αλεξία, μέχρι το Λύκειο. Ακόμα και τώρα αν δεν είμαι ερωτευμένος με κάποια, ξέρω πώς είναι αυτό το συναίσθημα. Αυτό το υπέροχο, πανέμορφο και τόσο γλυκό αίσθημα που νιώθεις στο σώμα και τη ψυχή.

Μα αν μου δινόταν η ευκαιρία να πω τι έχω αγαπήσει περισσότερο από όλα, εκτός από ελάχιστα άτομα που μένουν ακόμα στην καρδιά μου, θα έλεγα την πένα. Μια πένα, που έπιασα στα χέρια μου όταν ήμουν έξι ετών, και πραγματικά ήταν κάτι μοναδικό.

Όλα ξεκίνησαν με τα λόγια

Όλα ξεκίνησαν όταν ήμουν 6 ετών, και ήθελα κάποιος να γράφει τις ιστορίες μου στον υπολογιστή. Δεν ήξερα ακόμα να γράφω, μα ούτε είχα κάποια ιδέα από συγγραφή. Το μόνο που είχα, ήταν έντονα συναισθήματα και πολλές ιδέες. Ιδέες για κάστρα, για ήρωες, για καταστάσεις και πολέμους. Για έρωτες και καυγάδες, για χαρές και λύπες.

Η όλη κατάσταση συνεχίστηκε για αρκετά μεγάλο διάστημα. Ακόμα θυμάμαι όταν μου είπε η μητέρα μου, αυτή που έγραφε τα κείμενα μου στον υπολογιστή γιατί δεν ήξερα ακόμα, να δώσω κάποια κείμενα μου στην κ. Λίζα (απίστευτη δασκάλα στην Τρίτη Δημοτικού) ώστε να τα διαβάσει και να μου πει τη γνώμη της. Μα δεν το έκανα. Κυρίως επειδή ντρεπόμουν και φοβόμουν, συναισθήματα που θα ένιωθα για πολλά χρόνια ακόμα.

Η συνέχεια έμπλεκε τα πολιτικά

Στην εφηβεία μου, η πένα άλλαξε μορφή. Μπορείς να πεις ότι μπήκε και αυτή στην εφηβεία, βλέποντας με να μεγαλώνω. Πλέον ο έρωτας είχε αλλάξει μορφή, και αποτελούσε ένα είδος κοινωνικοπολιτικής έκφρασης, μια ευκαιρία για να εκφράσω τα υπαρξιακά μου ζητήματα.

Από εκεί γνώρισα πολλά αξιόλογα άτομα, ακόμα και αν δεν μιλάω τώρα με κανένα από αυτά. Μέσω αυτής της πλατφόρμας, μπόρεσα να βάλω και εγώ το λιθαράκι μου ώστε ο κόσμος να γίνει καλύτερος. Εξέφραζα τις πολιτικές μου απόψεις με σεβασμό και ειλικρίνεια. Ήθελα η δικαιοσύνη, η ειρήνη, η ελευθερία και η δημοκρατία να είναι οι κύριες αρχές της ζωής μου. Αυτό προσπαθούσα να εκφράσω

Η πένα εξελίχθηκε σε ιστοριογράφο

Λίγα χρόνια αργότερα, η πένα πήρε μια τελείως διαφορετική μορφή. Γύρω στα 16 μου, είχα μια έντονη επιθυμία να γράφω ιστορίες. Όπως όταν ήμουν μικρός. Ιστορίες για γεγονότα φανταστικά, που δε συνέβησαν ούτε θα συμβούν ποτέ. Μπορείς να τις κατατάξεις και στης επιστημονικής φαντασίας.

Ιστορίες που δεν τολμούσα να ξεστομίσω ούτε να μοιραστώ με κανέναν. Ήταν μέρος του εαυτού μου, που πραγματικά έπρεπε με κάποιον τρόπο να εκφραστεί. Για αυτό, μου άρεσε να γράφω. Ήμουν ερωτευμένος με αυτό.

Η πένα ενηλικιώθηκε

Όντας στα 18, μπορώ να πω ότι η πένα είναι πολύ διαφορετική από ότι ήταν πριν τόσα χρόνια. Για να είμαι ειλικρινής, δε νομίζω να είναι πένα. Ή τουλάχιστον, μια απτή πένα.

Είναι μία ιδέα, ένα συναίσθημα και ένα πάθος που με διακατέχει για τη συγγραφή. Κάτι που με απελευθερώνει πραγματικά και με βοηθάει να συνεχίσω. Με εξυψώνει αλλά και με γειώνει, όταν είναι απαραίτητο.

Το να πω ότι είμαι ερωτευμένος με τη συγγραφή και κατά συνέπεια με αυτή την πένα, δε θα είναι υπερβολή ούτε και ψέμα. Θα είναι η αλήθεια. Διότι, μπορεί μέσα στα τόσα χρόνια όλοι οι έρωτες μου να έχουν φύγει, και εγώ να έχω αλλάξει αρκετά, όμως η πένα παραμένει εκεί. Εξελίσσεται και μεγαλώνει μαζί μου, μαθαίνει, λυπάται και πολλές φορές σκέφτεται, όμως βρίσκεται δίπλα μου.

Ίσως είναι αυτό που λέει ο Στέφανος Ξενάκης, ότι πρέπει να βρεις το πάθος σου και κάθε μέρα να το εξασκείς και να βελτιώνεσαι σε αυτό. Και για εμένα, η συγγραφή είναι ο έρωτας μου. Είναι το φάρμακο και η θεραπεία μου.

Γιατί στο τέλος, αυτά που θα μείνουν δεν είναι τα υλικά αγαθά, αλλά τα πνευματικά. Και όπως μ ‘αρέσει να λέω, τις αναμνήσεις μου δε θα μπορέσει ποτέ κανένας να μου τις πάρει. Όσο και αν προσπαθήσει. Θα είναι δικές μου!

(Αν θέλεις, μπορείς να διαβάσεις γιατί μια πολιορκημένη γυναίκα, είναι ελεύθερη! Απλώς, πάτα το σύνδεσμο!)