Ένα κείμενο για αυτούς που νομίζουν ότι θα σπάσουμε εύκολα
Θα είμαι εκεί ο,τι και αν συμβεί.
Θα είμαι εκεί, ακόμα και όταν θα αρχίζεις σιγά σιγά να λυγίζεις, και το ατσάλι που νομίζεις ότι σε περιβάλλει γίνεται πλαστικό.
Θα είμαι εκεί, ακόμα και όταν το πλαστικό αρχίσει σιγά σιγά να μεταμορφώνεται και να αλλάζει μορφή,
Όταν από υλικό γίνει υγρό. Και έπειτα, όταν από υγρό ξανά γίνει στερεό, αυτή τη φορά σε ένα κομμάτι γυαλί.
Θα είμαι εκεί, ακόμα και όταν το γυαλί σπάσει, και γίνει χίλια κομμάτια στο έδαφος. Ακόμα και όταν δευτερόλεπτα αργότερα γίνει πλαστικό και μετά αέρας.
Ένας αέρας που μπορεί να μυρίσει, να δει και να πιάσει μόνο ένας που μπορεί να κάνει ατσάλι πλαστικό και το γυαλί αέρα.
Και όταν ο αέρας ξανά γίνει ατσάλι, θα σε αγκαλιάσω και θα σου πω “Σαγαπαω”
Και φυσικά θα μου απαντήσεις: “Νομίζουν ότι θα σπάσουμε εύκολα*, εννοώντας τον εαυτό σου.
Και έτσι νομίζουν ότι θα σπάσουμε εύκολα!
Αφιερωμένο στα άτομα που κάνουν τον αέρα νερό και το ατσάλι γυαλί
