Κυριακή σήμερα. Είναι μια όμορφη μέρα
Μαραθώνιος στη Θεσσαλονίκη. Ήμουν εθελοντής στα 10χλμ.
Όμορφη και παραγωγική δουλειά. Έπρεπε να συγκεντρώσουμε τα πράγματα των αθλητών σε ένα λεωφορείο, και μετά να τους τα παραδώσουμε. Αφού τρέξουν και αθληθούν. Αφού δώσουν τη ψυχή και το σώμα τους, για αυτό που αγαπούν και λατρεύουν, το τρέξιμο.
Στη δουλειά δεν υπήρχαν νεύρα. Ούτε άγχος. Μόνο καλή και εμψυχωτική μουσική, αστεία και χορός. Πειράγματα ανάμεσα στις μικρές κλικες που δημιουργήθηκαν στη πορεία. Πειράγματα ανάμεσα στον υπεύθυνο και τον απλό εθελοντή. Την εθελοντική εξουσία και την εθελοντική εργατιά.
Κάπου κάπου, έπιανα τον εαυτό μου να σκέφτεται το παρελθόν. Να κάνει σκέψεις για αυτόν που με μύησε στον εθελοντισμό, και υπό άλλες προϋποθέσεις ίσως πήγαιναμε μαζί. Όμως αυτό δε συνέβη. Δεν τον είδα. Δε ξέρω αν ήταν, αν δεν ήταν, ή αν ήθελε να ήταν αλλά δε μπορούσε λόγω των καταστάσεων.
Το μυαλό έχει την τάση να πηγαίνει στο παρελθόν. Όπως η γλώσσα στην αφθα. Όπως το χέρι στο σπυράκι. Κατευθύνει εκεί και σκαλίζει Να σκαλίζει χωρίς τέλος. Μέχρι να ματώσει τελικά και να φύγει. Αν καταφέρει βέβαια.
Στόχος μας είναι να το σταματήσουμε. Όχι να μη σκέφτεται, ούτε να μη θυμάται το παρελθόν. Να το κάνουμε να πιστεύει τα υποθετικά σενάρια.
Τι θα γινόταν αν, στην όμορφη μέρα;
Τι θα γινόταν αν; Και αν ίσως γινόταν αυτό; Και αν βρισκόμασταν εκεί με τον τάδε;
Η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει μέλλον. Ούτε παρελθόν. Όλα είναι στο τώρα. Ας σταματήσουμε να σκεφτόμαστε τα υποθετικά σενάρια. Συνήθως αυτά πονάνε, και όχι το ίδιο το παρελθόν ή η σκέψη. Εκπληκτικό ε;
Τώρα είμαι σε ένα όμορφο καφέ, πίνοντας το λαχταριστό και απολαυστικό καφέ μου. Δεν είναι ούτε πολύ γλυκός, ούτε πολύ πικρός. Κάτι ανάμεσα στο ωραίο και το πολύ ωραίο. Το όμορφο και το πανέμορφο. Το γευστικό και το απολαυστικό. Επίσης, είναι ισορροπημένος, όπως προσπάθησα να ισορροπησω και το σώμα και τα συναισθήματα μου, με το να έρθω εδώ.Σήμερα μπορεί να μην έλυσα όλα μου τα προβλήματα.
Σήμερα μπορεί να μην ένιωσα απίστευτη εφορία.
Ομως, αυξήθηκε η όρεξη μου για ζωή. Για δημιουργία. Για παραγωγικότητα και ηρεμία.
Ίσως τελικά αυτό να είναι η ζωή μας. Μια συλλογή από όμορφες, πολύ όμορφες, και άσχημες αναμνήσεις και εμπειρίες.
