Ένα κείμενο σχετικά με μια νέα σχέση
Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, κάθομαι στην άνετη καρέκλα του γραφείου μου και πίνω καφεδάκι. Πριν λίγο έκλεισα το τηλέφωνο με μια πολύ καλή μου φίλη, και σκέφτομαι τι τίτλο να βάλω σε αυτή τη καταχώριση. Εν τέλει, κατέληξα στο “Μια νέα σχέση με τον εαυτό μου”.
Αυτόν τον τίτλο, τον οφείλω κυρίως στο Γιάννη, έναν παλιό μου συμμαθητή και πολύ καλό παιδί. Δεν ήμασταν ποτέ κολλητοί, αλλά θα μας έλεγες καλούς φίλους. Ο Γιάννης λοιπόν, είναι ένα λαμπρό παιδί με πολύ καλό χαρακτήρα και πολλή αυτοπεποίθηση. Σχολίασε εχθές ένα κείμενο που έγραψα, και συγκεκριμένα αυτό, και έτσι αρχίσαμε να μιλάμε.
Η συζήτηση εξελίχθηκε πολύ ωραία, μαθαίνοντας τα νέα ο ένας του άλλου. Ήταν μια πολλή όμορφη και διασκεδαστική εμπειρία. Ωστόσο, αυτό που μου έμεινε εν τέλει, είναι η σχέση μου με τον εαυτό μου, καθώς και το πώς άλλαξε μέσα στα χρόνια. Διότι, την τελευταία φορά που μιλήσαμε με το Γιάννη, ήμουν Δευτέρα Λυκείου και από τότε έχουν αλλάξει πάρα πολλά, τόσο εσωτερικά όσο και εξωτερικά. Σε αυτό που θέλω να σταθώ όμως, είναι το εσωτερικά.
Ο χρόνος τρέχει, και ο άνθρωπος ακολουθεί
Αυτό διαπίστωσα από τα πρώτα κιόλας μηνύματα της συζήτησης μας. Και οι δύο απορήσαμε για το πώς πέρασαν τόσο γρήγορα τόσα χρόνια, για το πώς ήμασταν στο Γυμνάσιο ή για το εξαιρετικό (ήταν το καλύτερο σε όλη την Πρώτη Λυκείου) project που κάναμε για το μάθημα της έρευνας στο σχολείο.
Συζητήσαμε για άλλα παιδιά, όχι δεν θάψαμε, μιλήσαμε για τα Χανιά αλλά και τη Θεσσαλονίκη. Είπαμε γενικώς διάφορα πράγματα, που είχα χρόνια να πω σε κάποιον. Από το πώς ήμουν εκείνη τη δύσκολη περίοδο της ζωής μου, μέχρι το πώς άλλαξα και άρχισα να γράφω. Εκμυστηρευτήκαμε πολλά, και αναλύσαμε το τι πιστεύουμε για το Θεό ή τις Πανελλήνιες.
Ο χρόνος όμως, κυλάει. Εμείς ακολουθούμε από πίσω, δίχως να μπορούμε να τον αντιστρέψουμε ή να τον σταματήσουμε. Έτσι, μας φαίνονται περίεργες αλλά και πολύ έντονες τέτοιες συζητήσεις από παλιά. Απλώς, μας αρέσει να θυμόμαστε τα παλιά. Αυτό, οδηγεί στη δεύτερη διαπίστωση μου:
Το παρελθόν πέρασε και το μέλλον δεν υπάρχει
Μου βγήκε μηχανικά όταν το είπα, καθώς το πιστεύω, μα λίγες στιγμές αργότερα το συνειδητοποίησα βαθιά. Κατάλαβα ότι το παρελθόν πέρασε, δεν υπάρχει πια. Και ενώ η Κβαντική Φυσική ισχυρίζεται ότι παρελθόν, το παρόν και το μέλλον είναι μια γραμμή, για εμένα απλώς το παρελθόν έχει φύγει για άλλα ταξίδια.
Το να κάτσω και να σκεφτώ το τι έγινε παλιά, μπορεί να με ωφελήσει για λίγα λεπτά, μα όχι παραπάνω. Το μόνο που θα μου προκαλέσει είναι άγχος και σύγχυση, λύπη και νοσταλγία. Δεν έχω να κερδίσω τίποτα, για αυτό και δε το σκέφτομαι. Αυτό, δε σημαίνει ότι το απαρνούμαι ή το αποκυρρήσω . Ούτε ότι δεν το αγαπάω. Ίσα ίσα. Αναπτύσσω μια νέα σχέση μαζί του, η οποία με ωφελεί μακροχρόνια.
Επίσης, το μέλλον δεν έχει έρθει ακόμα. Για την ακρίβεια, δεν είμαι σίγουρος για το πώς ή αν έρθει. Κανένας δεν είναι σίγουρος. Το μόνο σίγουρο λοιπόν, είναι το παρόν. Το τώρα. Αυτό είναι που μετράει, και αυτό προσπαθώ να αναπτύξω.
Εν τέλει, αυτή η συζήτηση ήταν μια σπουδαία τροφή για σκέψη. Για το αναλύσω κάποια μοτίβα συμπεριφορών μου και να προσπαθήσω να τα αλλάξω προς το καλύτερο. Ίσως ήταν και μια δικαίωση, που μετά από τόσα χρόνια πραγματοποιήθηκε κάπως ανορθόδοξα.
Όπως και να ‘χει όμως, χαίρομαι πάρα πολύ όταν κάνω τέτοιες συζητήσεις. Διότι προπάντων, μου υποδεικνύον μία νέα προσέγγιση, ένα νέο τρόπο σκέψης για το πώς να βελτιωθώ.
