Η ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, είναι 9:55. Κανονικά έχω μάθημα, αλλά είπα μια μέρα να κάνω τη “ζουζουνιά” μου και να μη μπω. Κάποτε, θα με πείραζε πολύ αυτό. Πλέον, όχι, γιατί δίνω περιθώρια ξεκούρασης και ανάπαυσης στον εαυτό μου. Έχω μάθει τη διαφορά ανάμεσα στο ξεκουράζομαι και το σταματάω. Τη διαφορά ανάμεσα στο κάνω μια μικρή ανάπαυση, και στο παρατάω την όλη διαδικασία. Σε αυτό το κείμενο, θα μιλήσουμε για τα μαθήματα ζωής που πήρα από την πανδημία.
Όπως σου είχα πει σε προηγούμενο κείμενο, σήμερα έχω να βοηθήσω το Χαμόγελο του Παιδιού σε μια δράση του. Επίσης, εχθές εμβολιάστηκα. Μπορώ να πω ότι νιώθω αρκετά καλά, αν εξαιρέσουμε ένα μικρό και διακριτικό πόνο που νιώθω στο χέρι και μια μεγάλη κόπωση. Τα πλεονεκτήματα μιας τέτοιας κίνησης, σίγουρα κάνουν αυτές τις παρενέργειες να φαίνονται πολύ μικρές και ασήμαντες.
Μαθήματα ζωής από την πανδημία
Στο σημερινό κειμενάκι λοιπόν, με αφορμή το εμβόλιο που έκανα, θα ήθελα να σου πω τι έμαθα από την πανδημία. Από την όλη κατάσταση, τις καραντίνες και τον κορονοιό. Γιατί, έχοντας ένα growth mindset, σίγουρα μπορείς να ερευνήσεις, να μελετήσεις και να αναλύσεις πολλά γεγονότα που συμβαίνουν στη ζωή σου. Είτε όμορφα, είτε άσχημα, είτε ενδιάμεσα.
1) Οι μοναχικοί άνθρωποι, παρέμειναν μοναχικοί
Το πρώτο πράγμα που διαπιστώσαμε όλοι μας, κατά την πρώτη καραντίνα, είναι ότι θα πρέπει να κάτσουμε σπίτι. Να περιορίσουμε τις μετακινήσεις, τις ανάγκες και τα θέλω μας, ώστε να συμβιβαστούμε με μια νέα πραγματικότητα. Αυτό, είχε τα θετικά του, αλλά και τα αρνητικά του.
Στα θετικά, μπορούμε να δούμε πολλά οφέλη που μας έδωσε η πρώτη καραντίνα. Αρχικά, θέσαμε στόχους, βρίσκοντας το Ντάρμα της ζωής μας. Επενδύσαμε στον εαυτό μας, κάναμε σεμινάρια, μάθαμε μια νέα γλώσσα και γενικότερα βρήκαμε λίγο χρόνο για τον εαυτό μας.
Ένα αρνητικό όμως που είχε η όλη κατάσταση, είναι ότι οι μοναχικοί άνθρωποι, παρέμειναν μοναχικοί. Αυτή η εικόνα, βγήκε προς τα έξω, γιατί πλέον αυτό ήταν το φυσιολογικό και το προβαλλόμενο. Ήρθαμε αντιμέτωποι με εικόνες που επιλέγαμε να αγνοούμε, αφήνοντας χιλιάδες συμπολίτες μας μόνους και μόνες. Αυτά τα άτομα, δεν ήταν ξένοι. Ήταν οι παππούδες μας, οι γιαγιάδες μας, οι γονείς μας, οι θείοι και οι θείες μας. Ήταν οικογενειακοί γνωστοί και φίλοι, συνεργάτες και καθηγητές μας.
Καθημερινά αυτά τα άτομα είναι μόνα τους. Μέσα από την καραντίνα όμως, δεν είχαμε άλλο άλλοθι. Είδαμε κατάματα πώς είναι η ζωή αυτών των ανθρώπων. Δε μπορούσαμε να το αγνοήσουμε πια. Για αυτό, ίσως κάποια πράγματα άλλαξαν όλους αυτούς τους μήνες.
2) Τα διαλείμματα είναι απαραίτητα, είτε είσαι ο παίκτης, είτε το γήπεδο
Ένα ακόμα μάθημα που πήρα, είναι ότι χρειαζόμαστε διαλείμματα. Να σταματήσουμε για λίγο τις “πολυάσχολες” ζωές μας, και να συνειδητοποιήσουμε ποια είναι τα σημαντικά στη ζωή. Να καταλάβουμε, ότι το να πάρουμε το PS5 για παράδειγμα, δε θα μας κάνει τόσο χαρούμενους όσο το να περπατήσουμε ελεύθεροι έξω. Μα ακόμα και αν μας κάνει, αυτή η χαρά δε θα κρατήσει για πάντα.
Είτε βλέπουμε την κατάσταση από την πλευρά των ανθρώπων, είτε από την πλευρά της φύσης, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Όλα ήταν τόσο επιβαρυμένα, λες και χτυπούσε ένα μεγάλο καμπανάκι. Καμπάνα θα το έλεγα. Θα ταίριαζε η εικόνα με έναν άνθρωπο που έχει πολύ χοληστερίνη και τριγλυκερδία , μα συνεχίζει να τρώει τροφές με υψηλή χοληστερίνη. Κάποια στιγμή, θα έχει πρόβλημα. Κι αν το αγνοεί συνειδητά, θα έρθει η στιγμή που δε θα μπορεί να αγνοήσει τα προβλήματα άλλο. Για αυτό όπως είπε ο δάσκαλος μου πριν από ένα χρόνο, ο Διαιτητής ζήτησε διάλειμμα. Γιατί τα πράγματα δεν προχωρούσαν άλλο.
3) Στην ταινία της ζωής υπάρχει ο πρωταγωνιστής, ο ανταγωνιστής και οι βοηθητικοί χαρακτήρες
Ο πρωταγωνιστής, είναι αυτός που ουσιαστικά θα σώσει την ανθρωπότητα. Στην προκειμένη περίπτωση, οι πρωταγωνιστές είμαστε όλοι εμείς που προσέχουμε, αγαπάμε τους συνανθρώπους μας, και συμμορφωνόμαστε με τους νόμους της πολιτείας. Κάνουμε το εμβόλιο, φοράμε τη μάσκα πάνω από τη μύτη, προσέχουμε και νοιαζόμαστε για την κοινότητα. Όχι επειδή έχουμε να κερδίσουμε κάτι συγκεκριμένο, ούτε επειδή θα πάρουμε χρήματα. Απλώς, γιατί έτσι έχουμε μάθει να λειτουργούμε, κι ίσως μας αρέσει κιόλας.
Ο ανταγωνιστής, είναι ο αντίπαλος του πρωταγωνιστή. Αυτός που θέλει να μη περάσει το πιστεύω του “εκμεταλλευτή”. Ο “ελεύθερος” που στην ουσία είναι σκλάβος, των ίδιων του των σκέψεων και των πεποιθήσεων. Είναι αυτοί που είναι αντί εμβολιαστές. Αυτοί που δε φοράνε μάσκες, ή τις έχουν κάτω από τη μύτη. Αυτοί που πηγαίνουν σε party, συναθροίσεις και επιβαρύνουν το κοινό καλό και την ίδια την κοινότητα. Όμως στο τέλος, νικάει πάντα ο πρωταγωνιστής. Μη το ξεχάσεις 😉
Οι βοηθητικοί ρόλοι σε μια ταινία, είναι το υπόλοιπο καστ. Αυτοί που βοηθάνε στην εξέλιξη της ταινίας. Με άλλα λόγια, στη ζωή είναι αυτοί που δεν είναι ούτε υπέρ, ούτε κατά για κάτι. Είναι ουδέτεροι σε όλα. Πάνε με το πλήθος, γιατί φοβούνται να διαφοροποιηθούν και να κάνουν τη διαφορά. Πιστεύουν ότι μόνοι τους δε θα κάνουν ποτέ τη διαφορά. Είναι σεβαστό κομμάτι της ανθρωπότητας, όμως αν οι περισσότεροι πίστευαν στον εαυτό τους και δρούσαν, ο κόσμος μας θα ήταν πολύ καλύτερος.
Αυτά ήθελα να συζητήσουμε σήμερα! Χάρηκα που τα είπαμε! Θα περιμένω με ανυπομονησία τα σχόλια σου, τους προβληματισμούς σου, το τι άρεσε ή και δε σου άρεσε! Να αγαπάς και να προσέχεις τον εαυτό σου, όπως αγαπάς και προσέχεις τους φίλους και την οικογένεια σου!
