Σας παραθέτω, ένα πολύ όμορφο ποίημα, της Νικολέτας Τρίψα:
Αποχρυσωμένες στιγμές.
Θύματα του χρόνου
λάφυρα της λησμονιάς,
κραδαίνετε κόμπους λιγμών
που οφιοειδώς σκαρφαλώνουν
από τ’ αμπάρι των αναμνήσεων.
Ακρωτηριασμένα πάθη
που δεν ενταφιάστηκαν,
τρεκλίζουν ωσάν ζόμπι,
πάλλοντας τις χορδές του νου.
Όνειρο φρενήρες
ξεγλίστρησες
από την εξομολόγηση
αμαρτημάτων.
Νικολέτα Τρίψα
