Ένα κείμενο για τις υπερβολικές απαιτήσεις
Λες και οι άνθρωποι είναι μηχανές και χαλάνε.
Λες και οι άνθρωποι προγραμματίζονται με συγκεκριμένο τρόπο, και όταν μπαίνουν σε μια περίεργη λούπα μένουν εκεί κολλημένοι. Να κανουν την επανάληψη ξανά και ξανά μέχρι να πεθάνουν.
Λες και οι άνθρωποι συντηρούνται με ένα συγκεκριμένο τρόπο. Με ζ αντικείμενα και y ιδέες. Με χρήματα και ανέσεις.
Λες και οι άνθρωποι χρειάζονται format. Χρειάζονται καλή διαχείριση πόρων και μια απλούστευση των διαδικασιών και των σκέψεων τους. Κάποιον να τους χειρίζεται, και σε καταστάσεις έκτακτης ανάγκης να παίζει το ρόλο του από μηχανής Θεού.
Ε λοιπόν οι άνθρωποι δεν είναι μηχανές. Δεν είναι αντικείμενα, ούτε υλικά αγαθά. Δεν είναι καν η σάρκα και τα οστά τους. Ούτε καν το μυαλό τους.
Οι άνθρωποι είναι η ύστατη κραυγή του Θεού, για τα προηγούμενα λάθη που έκανε. Σα να ήθελε να δώσει ακόμα μια ευκαιρία στον εαυτό του, και να νιώσει αγάπη όπως δεν ένιωσε ποτέ άλλωστε.
Γιατί οι άνθρωποι είναι ελπίδα. Ελπίδα και όνειρα. Όνειρα και απογοήτευση. Απογοήτευση και ενθουσιασμό. Ενθουσιασμός και θάνατος. Θάνατος και ζωή.
Σαν ένα κουβάρι που θα λυθεί μόνο όταν το ίδιο θέλει, μα αυτό δεν επηρεάζει τον τρόπο λειτουργίας του. Γιατί ο Θεός γελάει. Όχι με εμάς, ούτε με τους άλλους.
Μόνο με τον άνθρωπο. Γιατί ο άνθρωπος δεν είναι μηχανή. Όσο και αν προσπαθήσει, οτιδήποτε και αν κάνει, δε θα γίνει ποτέ μηχανή.
Αυτές λοιπόν είναι οι υπερβολικές απαιτήσεις.
