Και τελικά τι είναι ο χρόνος;
Μια ψευδαίσθηση του ανθρώπου, δημιούργημα του, που το μόνο που εξυπηρετεί είναι τα πολύπλοκα και απάνθρωπα προγράμματα, τους μη ρεαλιστικούς στόχους που θέτουμε και τις επιδιώξεις που θέλουμε να πετύχουμε, ακόμα και αν ξέρουμε ότι δε πρόκειται να συμβούν ποτέ ή δεν τις θέλουμε τόσο όσο νομίζουμε.
Και τι είναι τελικά ο χρόνος;
Μία μηχανή του ανθρώπου, που μεταμορφώνει τους ανθρώπους από μωρά σε ενήλικες, και από ενήλικες σε υπερήλικες. Μια μηχανή του ανθρώπου που μεταμορφώνει τα ζώα σε ψυχές, και τα φυτά σε ζωντανούς οργανισμούς. Τους σπόρους σε δέντρα, και τα τούβλα σε σπίτια. Τις λέξεις σε προτάσεις, και τις προτάσεις σε παραγράφους. Τις παραγράφους σε ολόκληρα κείμενα, και τα ολόκληρα κείμενα σε μυθιστορήματα.
Και τι είναι τελικά ο χρόνος;
Η πεποίθηση ότι προλαβαίνουμε, ότι τον έχουμε και ότι δε χρειάζεται να ανησυχούμε για κάτι τώρα. Η πεποίθηση ότι μπορούμε να κάνουμε τα πάντα, χωρίς φυσικά να προσπαθήσουμε, και η άνεση να επενδύουμε στο μέλλον για το μέλλον μας. Είναι η άποψη ότι δε χρειάζεται να ζήσουμε όπως θέλουμε, γιατί έχουμε ακόμα καιρό, ή να μη κάνουμε τα πράγματα που θέλουμε, γιατί έχουμε ακόμα ώρα.
Και τι είναι τελικά ο χρόνος;
Ένας χορός, με μουσική το σύμπαν και οδηγό το Θεό. Ένα παιχνίδι κινήσεων των ποδιών και των χεριών. Σπασμοδικές και επαναλαμβόμενες κινήσεις, που θέλουν να δείξουν κάτι. Κινήσεις που αντικατροπτίζουν τα συναισθήματα και τις σκέψεις μας. Μοναδικές, αμερόληπτες και αληθινές. Ανεξάρτητες. Σταθερές. Είναι ο χορός που δίνουμε για τη ζωή. Και για το θάνατο. Το καλό και το κακό, το φασισμό και την ελευθερία.
Αυτός ο χορός, συνεχίζεται όσο είμαστε ζωντανοί. Κινούμαστε σαν τρελοί, χωρίς να μάθουμε τις κινήσεις και χωρίς να μπορούμε να μιλήσουμε με τον οδηγό χορευτή. Απλώς, αυτοσχεδιάζουμε. Ξέρουμε, ότι όταν σταμτήσουμε, θα τελειώσει το παιχνίδι. Και για αυτό δε σταματάμε. Παλεύουμε μέχρι το τέλος, φθείροντας και εν τέλει σκίζοντας τα παπούτσια μας. Λερώνοντας τα ρούχα μας με ιδρώτα, και το μυαλό μας με φόβο και άγχος. Κινούμαστε, κινούμαστε, κινούμαστε γοργά.
Μα, μόνο ο οδηγός χορευτής, ξέρει ότι ο χορός δε σταματάει όταν σταματάμε να κινούμαστε. Συνεχίζει πέρα από εκεί. Απλώς, αυτό που έχασαν οι άνθρωποι μέσα στους αιώνες των αιώνων, είναι ότι είναι μέρος του χορού ο θάνατος. Όπως και η ζωή.
Ζήσε σα να μην υπάρχει αύριο, γιατί κατά μία έννοια, δεν υπάρχει. Υπάρχει μόνο το τώρα, και οι λέξεις που διαβάζεις τώρα. Γιατί το παρελθόν τελείωσε, το μέλλον δεν ήρθε ακόμα και το παρόν χορεύει.
