Και τι είναι τελικά η ζωή; Ένα ποτάμι είναι. Που από κάπου αρχίζει και κάπου τελειώνει. Που μέσα του έχει νερό. Έχει πέτρες. Έχει φυτά και ζώα.
Οι πέτρες είναι τα εμπόδια. Είναι οι δυσκολίες, οι απογοητεύσεις και τα προβλήματα. Επίσης, οι παράλογες και ψεύτικες σκέψεις, οι παράλογες και οι επιπονες πεποιθήσεις μας. Είναι τα πράγματα που δε γνωρίζουμε και δε θέλουμε να μάθουμε. Συνάμα, ο πόνος που νιώθουμε. Είναι κλαμμα, φωνές, βρισιές και άσχημα λόγια. Αρνητική ενέργεια και γκρίνια. Κουτσομπολιό και μνησικακία. Είναι ακόμα ο πόλεμος και ο θάνατος.
Τα φυτά και τα ζώα είναι οι άνθρωποι που έχουμε γύρω μας. Οι άνθρωποι που ορίσαμε για να μας ορίσουν, το στενό μας περιβάλλον και η οικογένεια μας. Είναι οι καθηγητές μας, οι φίλοι μας και οι περαστικοί. Είναι τα άτομα που μιλάμε καθημερινά, αλλά και εκείνα που βλέπουμε για 2 λεπτά την ημέρα. Επιπροσθέτως, η μητέρα μας, ο barista μας και η κοπέλα μας. Ο ξάδερφος μας, ο θείος μας και η γιαγιά μας.
Το νερό είναι η ζωή. Είναι τα καλά συναισθήματα, η αγάπη, η ελπίδα και η θετική ενέργεια. Είναι τα καλά συναισθήματα και η τρυφερότητα. Η βοήθεια που δώσαμε και η βοήθεια που λάβαμε. Αυτά που δώσαμε και αυτά που πήραμε.
Η κίνηση του χρόνου
Το ποτάμι κινείται εμπρός. Έτσι και ο χρόνος. Δε μπορούμε να πάμε στο παρελθόν. Δε μπορούμε να ζήσουμε ξανά άλλες στιγμές, μα ούτε και να τις νιώσουμε πραγματικά.
Ο αέρας χαϊδεύει το νερό, δίνοντας του ώθηση να συνεχίσει. Μα καμία φορά, ανακατεύει και τις πέτρες. Διώχνει και τα ζώα ή ξεριζώνει τα φυτά από το ποτάμι μας. Έτσι, μπορούμε να πούμε ότι αέρας είναι αυτό ή Αυτός που πιστεύουμε. Δεν τον βλέπουμε, δεν τον ακούμε, μα μόνο τον νιώθουμε. Έτσι είναι η ενέργεια. Η φύση. Έτσι είναι ο Αυτός. Δεν έχει ανθρώπινη μορφή, ακόμα και αν αυτή μας βοηθάει να τον καταλάβουμε. Είναι ενέργεια. Όπως ο αέρας.
Είμαστε να τίποτα μέσα στα πάντα. Κινούμαστε εμπρός, κολυμπούσε και αλαμβάνοντας τη διαδρομή. Βλέπουμε το νερό, τις πέτρες και τα φυτά. Βλέπουμε αυτά που βλέπουμε αλλά και νιώθουμε αυτά που δε βλέπουμε.
Μια μέρα, η κούρσα θα τελειώσει. Δε θα υπάρχει επιστροφή. Θα πάμε σε μια άλλη, ακαταλαβίστικη για τον άνθρωπο, κούρσα. Μα μέχρι τότε, έχουμε την ευκαιρία να ζήσουμε. Να νιώσουμε το νερό και τα φυτά. Ακόμα και τις πέτρες.
Εσύ που διαβάζεις αυτό το κείμενο, μη ξεχνάς να ζεις. Δημιούργησε. Να εμπνέεις και να εμπνέσαι. Να αγαπάς και να το δείχνεις. Νιώσε και κάνε άλλους να νιώσουν. Ακόμα και αν δεν έχεις τίποτα άλλο να δώσεις, πέρα από το υπέροχο χαμόγελο σου. Γιατί ξέρω ότι πράγματι είναι.
Όταν τελειώσει η κούρσα, πολύ πιθανόν να μη θυμάσαι τίποτα. Το αδύναμο μυαλό σαπίζει και πεθαίνει. Όμως η ενέργεια παραμένει. Το νερό είναι ακόμα εκεί.
Όπως είσαι και τώρα εδώ.
Σήμερα ζεις. Είναι δεδομένο.
Αύριο μπορεί να ζεις, μπορεί και όχι. Δεν είναι δεδομένο.
Για αυτό, αγάπα και ζήσε 
