Ένα κείμενο σχετικά με τους γίγαντες και τα λεωφορεία.
Βράδυ στο 1Χ. Το λεωφορείο του αεροδρομίου. Επιστρέφω από τον αερολιμένα, αφού είχα συνοδεύσει τη φίλη μου για να πάει στην Κρήτη.
Η διαδρομή ξεκίνησε καλά. Διαβάζοντας και κάνοντας εικόνες τις λέξεις εν κινήσει. Σε κάποιο σημείο, δεν κατάλαβα ακριβώς που γιατί ήμουν αφηρημένος με το κινητό, το λεωφορείο σταμάτησε να κινείται. Οι πόρτες άνοιξαν και κατεβήκαμε όλοι, περιμένοντας το επόμενο. Ο όχλος, γίνεται μια μικρή ομάδα με κοινό όραμα και σκοπό: Να επιστρέψουμε στην εργασία ή το σπίτι σας.
Κάποιοι καπνίζουν, άλλοι είναι στα κινητά και άλλοι βγάζουν τις ομπρέλες από τη τσάντα τους. Το κλίμα είναι φορτισμένο συναισθηματικά, είτε από θυμό και αγανάκτηση, είτε από ανυπομονησία. Ένα είναι όμως σίγουρο: ακόμα και οι γίγαντες σταματάνε.
Ακόμα και αυτοί που είναι τεράστιοι και λειτουργικοί, αυτοί που είναι προορισμένοι να μεταδώσουν τη γνώση και την εύρυθμη λειτουργία του συστήματος που ζούμε. Είναι εκείνα τα περιστατικά που γίνονται viral, είτε μιλάμε για πολιτικούς και θρησκευτικούς ηγέτες, είτε για απλά τυχαία περιστατικά “πυροτεχνήματα”
Βλέπουμε ότι ακόμα και αυτοί που είναι δυνατοί, κάποτε λυγίζουν.
Ακόμα και αυτοί που είναι φτιαγμένοι από άνθρακα, στην πίεση αφήνουν το παλιό κορμί τους και γίνονται διαμάντια.
Αυτές οι περιπτώσεις είναι σαν το λεωφορείο. Μπορεί να συμβεί στο καθένα, και είναι απολύτως φυσιολογική διαδικασία. Κάποια στιγμή θα βελτιωθεί και εν τέλει θα διορθωθεί.
Έτσι και οι άνθρωποι. Πρώτα πέφτουν, μετά κλαίνε και μπουσπυλάνε, μα κάποια στιγμή σηκώνονται. Είτε είναι σε αυτή τη Ζωή, είτε σε μια πιθανά επόμενη.
Το λεωφορείο σήμερα, μου έμαθε ότι είμαι πιο δυνατός από όσο νομίζω.
Κι εσύ είσαι.
Και τώρα σε αφήνω, περιμένοντας το επόμενο. Την αλλαγή. Την καλύτερη μέρα. Μου φαίνεται, ότι είναι στο φανάρι!
