Αυτή την ώρα, βρίσκομαι στο σπίτι της γιαγιάς μου. Δεν κάνω κάτι ιδιαίτερο, απλώς κάθομαι και χαλαρώνω, βλέποντας τηλεόραση μαζί της. Καθαρά Δευτέρα σήμερα, μέρα που σηματοδοτεί την αρχή της αποχής μου από το κρέας για τουλάχιστον 40 μέρες.
Η αλήθεια είναι, ότι έχω να γράψω εδώ και πολύ καιρό. Αυτό, δε σημαίνει βέβαια ότι σας ξέχασα, ή αποφάσισα να τα παρατήσω. Ούτε ότι άλλαξα πορεία και στόχο στη ζωή μου, επιλέγοντας κάτι άλλο, αποκλείοντας έτσι τη συγγραφή από το παιχνίδι.
Το θέμα είναι, ότι αυτό το διάστημα δεν είχα μεγάλη έμπνευση. Πίστευα ότι οτιδήποτε και αν γράψω θα είναι τετριμμένο, ή απλώς θα είναι κάτι που είχα πει, ανακατασκευασμένο ώστε να εξυπηρετεί ένα άλλο μέρος του λόγου. Με άλλα λόγια, ότι θα έλεγα τα ίδια ξανά και ξανά.
Αφορμή για τη συγγραφή αυτού του κειμένου, ήταν ένα σχόλιο που δέχτηκα από μια εκπαιδευτικό, λέγοντας μου το όραμα της αλλά και τους στόχους της, στην αλλαγή της εκπαίδευσης. Για κάποιο λόγο, με παρακίνησε ώστε να γράψω αυτό το κειμενάκι, και κατ’ επέκταση, να δώσω ξανά πνοή σε αυτόν τον ιστότοπο.
Βλέποντας τον εαυτό μου τώρα, αλλά και το πώς ήταν παλιότερα, έχω να πω ότι η ζωή είναι μικρή για να αναλωνόμαστε σε μικρά και ασήμαντα πράγματα. Επίσης, είναι μεγάλη ώστε να σχεδιάζουμε και να οραματιζόμαστε ένα καλύτερο αύριο.
Αυτές τις μέρες, έκανα κάποιες αλλαγές στη λίστα των φίλων μου. Όχι, δεν εννοώ στο Facebook αλλά στην πραγματική ζωή. Κάποιες τροποποιήσεις, κατάφεραν να μου δώσουν μπόλικη ενέργεια και όρεξη για να κάνω νέα πράγματα. Να καταλάβω από το πού πηγάζει η πολύτιμη ενέργεια μου, αλλά και πώς μπορώ να τη διατηρήσω.
Το κύμα ενέργειας
Το λες και ως κύμα ενέργειας, που ήρθε από το πουθενά και δε θέλει να φύγει. Το λες και φώτιση, αν μου επιτραπεί ο ακριβής ορισμός της λέξης. Το σίγουρο είναι πάντως, ότι κάποια πράγματα που φοβόμουν ότι θα γίνουν, τελικά δε συνέβησαν ποτέ. Μα ακόμα και αν συνέβησαν, δεν είχαν τις επιπτώσεις που περίμενα ότι θα έχουν.
Το σημερινό κείμενο λοιπόν, δεν αποτελεί άρθρο. Θα το έλεγα ενημέρωση, αν και δεν είμαι σίγουρος ότι ανταποκρίνεται στο πλήρες νόημα που θέλω να μεταδώσω. Είναι μια μικρή φωνούλα, που λέει ότι δεν έφυγα. Ότι είμαι ακόμα εδώ, σκεπτόμενος και με πράξεις.
Χτίζοντας ένα καλύτερο αύριο, τόσο για εμένα όσο και για τους άλλους. Όλοι χρειαζόμαστε τα διαλείμματα μας κάποιες φορές. Μην αναρωτηθείς ή νευριάσεις αν αυτό ξανά συμβεί. Μέσα στον τομέα της αυτοβελτίωσης, υπάρχει ένας όρος που λέγεται διάλειμμα.
Με απλά λόγια, είναι η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στο “Πράττω επειδή το θέλω” και “Πράττω επειδή πρέπει”. Και επειδή ακριβώς γράφω επειδή το θέλω, και πραγματικά το αγαπάω πολύ, χρειάζομαι που και που κάτι τέτοιες στιγμές.
Κλείνοντας, θα ήθελα να τονίσω ότι επειδή δε γράφω, ΔΕΝ σημαίνει ότι δεν είμαι εδώ ή έχω εγκαταλείψει την ιστοσελίδα. Μπορείς να σχολιάζεις, να κοινοποιείς μα και να επικοινωνείς μαζί μου, οπότε και αν το θελήσεις!
