Η σχέση μου με τον καφέ #DAY32

Το σημερινό κείμενο, είναι αφιερωμένο στον καφέ. Ναι, στο ρόφημα, το οποίο μου δίνει ενέργεια καθημερινά ώστε να ανταπεξέλθω στις υποχρεώσεις μου, αλλά και να είμαι πιο παραγωγικός μέσα στη μέρα μου. Θα σου πω πώς γνωριστήκαμε, πώς είναι τώρα η σχέση μου μαζί του αλλά και τι προσέχω, ώστε να μη γίνομαι υπερβολικός στην κατανάλωση του.

Η πρώτη φορά που ήπια καφέ, ήταν στην Τρίτη Γυμνασίου, όταν είχαμε πάει εκδρομή στην Αθήνα με το σχολείο. Ήταν ένας Freddo Cappucino γλυκός, με σοκολάτα. Για τα σημερινά δεδομένα, θα μου ήταν πάρα πολύ γλυκός. Ωστόσο, εκείνη την εποχή, ήταν όπως πρέπει.

Θυμάμαι τον έπινα με το ζόρι, για να δείξω στους φίλους μου ότι πίνω κι εγώ καφέ. Τον είχα τελειώσει μέσα σε ένα δεκάλεπτο. Έπειτα, πήγα στο μέρος όπου μας έκαναν ξενάγηση και άρχισα να ακούω τον καθηγητή μας, να μιλάει. Πονούσε έντονα το κεφάλι μου και ένιωθα τον ήλιο να με χτυπάει, αλλά μέσα μου ένιωθα χαρούμενος και περήφανος.

Λίγες στιγμές αργότερα, είπα “Δε θα ξανά πιώ καφέ”, και έτσι σταμάτησα αυτή τη συνήθεια πριν καν τη ξεκινήσω. Η αλήθεια είναι, ότι δε μου άρεσε και πολύ. Το θεωρούσα “αναγκαίο κακό” και πως ήταν χάσιμο χρόνου και σπατάλη χρημάτων. Ακόμα και αν έβλεπα τους φίλους μου να πίνουν, νόμιζα ότι δεν άξιζε τελικά.

Τα πράγματα άλλαξαν δραστικά όμως, όταν πήγα Δευτέρα Λυκείου και επισκέφτηκα την Ιταλία με το Erasmus+. Εκεί, έκανα πολλές νέες γνωριμίες και επισκέφτηκα πολλά νέα μαγαζιά, συμπεριλαμβανομένου και cafe.

Ο πρώτος espresso

Έτσι λοιπόν, μπήκα μέσα στο μαγαζί και ζήτησα έναν καφέ. Επειδή δεν ήξερα Ιταλικά, απάντησα ναι στην ερώτηση της κυρίας, για το αν θέλω espresso διπλό και σκέτο.

Ήταν καυτός. Όπως κανονικά πρέπει να είναι κάθε espresso. Καθώς τον έβλεπα, σκεφτόμουν για τη ζωή μου. Σκεφτόμουν τι έχω περάσει μέχρι τώρα, πώς μπορώ να βελτιωθώ αλλά και το πόσο όμορφη είναι η Ιταλία. Με κάθε ατμό που έβγαινε από το μικρό ποτήρι -δείγμα- έπαιρνα μια βαθιά ανάσα και μύριζα τα υπέροχα αρώματα του.

Έκανα το λάθος, για πρωτάρης, και το ήπια σα σφηνάκι, κατευθείαν δηλαδή. Ο λαιμός μου κάηκε, και με έπιασε ένας οξύς πονοκέφαλος. Η καρδιά μου άρχισε να χτυπάει δυνατά, και τα χέρια μου να ιδρώνουν. Ωστόσο, ήταν γεγονός. Είχα ερωτευτεί αυτό το είδος καφέ, και σίγουρα θα ήθελα να ξανά δοκιμάσω.

Οι επόμενοι espresso

Κάθε φορά που θέλω μια δόση ενέργειας, πίνω έναν Espresso. Όταν για παράδειγμα, θέλω να δοκιμάσω κάτι τονωτικό, εύγεστο αλλά και σύντομο σε διάρκεια κατανάλωσης, παίρνω έναν esresso Ristretto double Amari.

Έχει καθιερωθεί ως μια ιεροτελεστία πλέον, ειδικά όταν βγαίνω έξω με τους φίλους μου ή ολοκληρώνω το μεσημεριανό μου γεύμα. Δε θα έλεγα ότι είμαι εξαρτημένος ή εθισμένος, μα σίγουρα είναι κάτι που μου αρέσει πολύ.

Φυσικά, έχω δοκιμάσει πολλά είδη καφέ, και δε μένω προσκολλημένος μόνο σε ένα. Αυτό όμως, δε με εμποδίζει από το να έχω προτιμήσεις. Ειδικά, όταν αυτές οι προτιμήσεις με ανεβάζουν ψυχολογικά, μου δίνουν ενέργεια και κουράγιο ώστε να συνεχίσω τη μέρα μου.

Παν μέτρον άριστον με τον καφέ

Αυτό που έχω καταλάβει όμως, μετά από σχεδόν 3-4 χρόνια κατανάλωσης καφέ, είναι ότι ισχύει η φράση “Παν μέτρον άριστον”. Δηλαδή, δε χρειάζονται υπερβολές, ειδικά σε κάτι τέτοιο. Είναι γνωστό, ότι η υπερβολική κατανάλωση καφεΐνης (και όχι μόνο καφέ) μπορεί να προκαλέσει ταχυκαρδίες, ζάλη ή σοβαρά προβλήματα εθισμού, εμποδίζοντας σε να απολαύσεις πραγματικά το ρόφημα.

Έχω βάλει ως όριο, τους 2 καφέδες την ημέρα. Πιστεύω ότι είναι ένας εύλογος αριθμός, αφού είναι μέσα στο μέσο όρο. Επίσης, προσπαθώ κάποιες φορές να μη πιώ καθόλου καφέ, ή τουλάχιστον να τον περιορίσω στον έναν, μα πολλές φορές δεν το καταφέρνω.

Μπορεί τα χρόνια να έχουν περάσει, μα εκείνη η γλυκιά αίσθηση που έμεινε για ώρα στα χείλη μου παραμένει ακόμα στην καρδιά μου!

Share!

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.