Κυριακή σήμερα, κι όπως κάθε Κυριακή, έτσι και σήμερα το πρόγραμμα μου είναι πιο χαλαρό. Παίρνω αυτό το χρόνο συνήθως για να κάνω πράγματα για εμένα, να χαλαρώσω και να βελτιωθώ μακροπρόθεσμα, κυρίως μέσω της μείωσης των ρυθμών μου.
Σήμερα λοιπόν, η Θεσσαλονίκη (και ολόκληρη η Βόρεια Ελλάδα) καλύφθηκε με χιόνι. Μα όχι σαν τη τελευταία φορά. Πολύ, πολύ περισσότερο. Όπως κάθε φορά όταν χιονίζει, έτσι και σήμερα, πήγα στο πάρκο της γειτονιάς μου και από εκεί βγήκα τελικά στο στρατόπεδο.
Όταν γύρισα σπίτι, έφαγα, έκανα ένα ζεστό μπάνιο και κατέβασα ένα παιχνίδι στον υπολογιστή μου. Πρόκειται για το GTA V. Η αλήθεια είναι, ότι δε βλέπω αυτό το παιχνίδι για πρώτη φορά. Το έπαιζα αρκετά όταν ήμουν στα Χανιά, και πηγαίναμε με φίλους σε Internet Cafe. Είναι ένα αρκετά “βαρύ” παιχνίδι και όταν ήμουν έφηβος δεν είχα αρκετά “δυνατό” υπολογιστή ώστε να το τρέξει.
Το σημερινό κείμενο λοιπόν, θα έλεγα να το αφιερώσω στο Gaming. Σε αυτή τη λέξη που οι απόψεις διίστανται αρκετά και μπορώ να πω ότι και εγώ δεν το έβλεπα πάντα με τον ίδιο τρόπο.
Πολλοί, νομίζουν ότι το Gaming είναι κάτι κακό, και τα παιδιά δε θα πρέπει να παίζουν. Άλλοι δε, απαγορεύουν στα παιδιά τους να πηγαίνουν σε Internet cafe και ελέγχουν τον υπολογιστή τους.
Το Gaming από μόνο του, δεν είναι κάτι κακό
Προσωπικά, θεωρώ τέτοιες κινήσεις υπερβολικές και ανούσιες. Ο λόγος είναι απλός. Το Gaming από μόνο του, δεν είναι κάτι κακό. Δεν είναι μία κακιά συνήθεια που πρέπει να αποφεύγεται, γιατί πολύ απλά βασίζεται στη χρήση του χρήστη. Θα βοηθούσε στον ισχυρισμό μου, να το παρομοιάσουμε για παράδειγμα με την κατανάλωση μιας σοκολάτας.
Όταν ο καταναλωτής, τρώει μία σοκολάτα, ή τέλος πάντων σε ελεγχόμενες ποσότητες και όχι συχνά, τότε δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Ίσα ίσα, ξεδίνει και κάνει το λεγόμενο “Cheat meal”. Με άλλα λόγια, καθιερώνει ανά ένα χρονικό διάστημα που θα επιλέξει, να κάνει μια “παρατυπία”. Άλλοι για παράδειγμα, επιλέγουν να φάνε Fast food ή ένα Donut. Όπως και να ‘χει, νομίζω κατάλαβες ποιο είναι το νόημα.
Έτσι και με το Gaming, όταν γίνεται σε λογικά πλαίσια, σε ρυθμιζόμενα χρονικά διαστήματα, είναι ό,τι πρέπει. Μπορεί ο παίκτης να αφιερώσει ένα κομμάτι του ελεύθερου χρόνο του εκεί, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι γίνεται αντί-παραγωγικός.
Πρέπει να υπάρχουν ηλικιακά όρια
Σε ένα άλλο κομμάτι που θα πρέπει επίσης να υπάρχουν όρια, είναι η ηλικία. Αναφέρομαι φυσικά στους γονείς που δεν επιτρέπουν στα παιδιά τους να παίζουν παιχνίδια. Σαφώς, ο κάθε γονιός κάνει τις επιλογές του και είναι υπεύθυνος για την ανατροφή των παιδιών του.
Ωστόσο, ο κάθε κατασκευαστής, ορίζει ένα ελάχιστο ηλιακό όριο, στο οποίο μπορούν να βασιστούν οι γονείς. Έτσι, η δικαιολογία ότι το Gaming “είναι κακό και οδηγεί στη βία” δεν ισχύει, διότι ο κάθε κατασκευαστής θέτει κάποια standard για τους παίκτες. Έτσι, αν ένας γονιός αφήνει το παιδί του να παίζει παιχνίδια ενηλίκων, δε φταίει το παιχνίδι αλλά ο γονιός.
Στη σημερινή εποχή, έχουμε μάθει να κρίνουμε εύκολα. Επίσης, να κατηγορούμε. Για οτιδήποτε συμβαίνει στην κοινωνία, κυρίως αρνητικό, ψάχνουμε να βρούμε έναν ηθικό αυτουργό και ένα φταίχτη. Όχι, δεν ευθύνεται το Gaming για τη βία των παιδιών, και δεν αλλάζει τον εγκέφαλο τους.
Τα επαναλαμβανόμενα ερεθίσματα που λαμβάνουν όμως τα παιδιά, είτε από τους γονείς είτε από την ίδια την κοινωνία, οδηγούν τελικά στη διαμόρφωση μιας εχθρικής συμπεριφοράς. Βεβαίως και τα παιχνίδια μεταδίδουν ερεθίσματα, ωστόσο αν το παιδί έχει μάθει να τα φιλτράρει και να τα επεξεργάζεται σωστά, δε θα έχει κάποιο πρόβλημα.
Η ισορροπία είναι το κλειδί
Πάντα, το κλειδί βρίσκεται κάπου στη μέση. Όπως ανέφερα και στην αρχή, το gaming δεν είναι αντιπαραγωγικό, αρκεί να γίνεται σε ελεγχόμενα όρια. Αυτά τα όρια δεν είναι δεδομένα και ίδια για όλους. Το να κατηγορούμε κάποιον επειδή παίζει παιχνίδια, είναι άσχημο και κακό.
Κλείνοντας, θα ήθελα να υπενθυμίσω ότι ο σκοπός του blog μου, είναι η αυτοβελτίωση και η αύξηση της παραγωγικότητας. Κομμάτι της αυτοβελτίωσης όμως, είναι και η χαλαρότητα. Είναι επίσης ο χρόνος για να αναπτυχθούμε. Για αυτό, επιθυμώ να τονίσω τόσο την έννοια της ισορροπίας!
