Η ποίηση δίχως πέπλο. Μία πρόταση που εκ πρώτης όψεως, δε βγάζει ιδιαίτερο νόημα, ειδικά σε κάποιον που δε ξέρει για τι αναφέρομαι. Ακούγεται ως μια φιλοσοφική ιδέα, ως κάτι ποιοτικό ή ως μια γλαφυρή περιγραφή της ποίησης. Ωστόσο, η προσέγγιση μου δεν ανταποκρίνεται σε καμία από τις πιο πάνω πιθανές εξηγήσεις.
Με την ποίηση δίχως πέπλο, γνωριστήκαμε πολλούς μήνες πριν. Ήταν θυμάμαι Απρίλιος, είχαμε ακόμα καραντίνα, μιλούσα με την πρώην μου, και είχα όρεξη για εξερεύνηση νέων μουσικών κομματιών. Μάλιστα είχα βάλει ένα Ιταλικό vpn, ώστε να βλέπω μόνο σχετικά Ιταλικά τραγούδια και άρχισα την εξερεύνηση.
Θυμάμαι ήταν το τέταρτο ή το πέμπτο τραγούδι που άκουσα και πραγματικά κόλλησα απίστευτα τόσο στο ρυθμό, όσο και στο video clip. Ναι, η ποίηση δίχως πέπλο, είναι ένα μουσικό κομμάτι που έχει τεράστια σημασία για εμένα. Όχι τόσο για το νόημα και τους στίχους του, όσο για το πόσο μου έχει σταθεί σε εύκολους αλλά και δύσκολους καιρούς.
Λέγεται και Poesia senza veli και είναι του Ultimo. Όπως καταλαβαίνεις, είναι ο αγαπημένος μου τραγουδιστής. Και όχι άδικα, αφού λατρεύω την Ιταλική γλώσσα και ειδικά τα πιο εύρυθμα και μελωδικά τραγούδια.
Μα αυτά που μου προσέφερε το συγκεκριμένο κομμάτι, είναι πολλά παραπάνω από διασκέδαση και ψυχαγωγία.
Κατάλαβα ότι η μουσική μένει, οι άνθρωποι όχι πάντα
Σκληρό, αλλά αληθεύει σε πολλές περιπτώσεις. Χωρίς να θέλω να κατηγορήσω κανέναν, λέω απλώς ότι η μουσική ακόμα και αν δεν είναι μια απτή έννοια, μένει. Μπορεί να σου θυμίζει τα άτομα που έφυγαν, μα είναι εκεί για εσένα. Ειδικά όταν τη συνδέσεις με μια πολύ συναισθηματική περίοδο.
Κάθε φορά που ακούς ένα τραγούδι, θυμάσαι μια ανάμνηση ή ένα συναίσθημα. Αυτό οφείλεται κυρίως στη συνειρμική μάθηση και συνήθως γίνεται άθελα μας. Δεν επιλέγουμε τι θα συνδέσουμε με ένα τραγούδι. Αυτή ίσως είναι και η μαγεία της μουσικής. Το να απολαμβάνεις, να νιώθεις και να σχεδιάζεις, χωρίς καμία προσπάθεια.
Το τραγούδι είναι ποίηση – η ποίηση βρίσκεται στη γη
Πάντα πίστευα, ότι η ποίηση είναι μια πολύ υψηλή διαδικασία συγγραφής. Ότι για να γράψεις ποίηση, χρειάζεσαι απίστευτες γνώσεις και μεγάλη κριτική ικανότητα. Ακόμα, ότι οι ποιητές είναι μια πολύ μικρή μειονότητα, προικισμένη με πολύ μεγάλο ταλέντο.
Ωστόσο, αυτό που διαπίστωσα είναι ότι η ποίηση βρίσκεται στη γη, και όχι στον ουρανό. Είναι κάτι ανθρώπινο, που με λίγη δουλειά, μπορεί να εξασκήσει και να παράξει ο καθένας. Δε χρειάζεται να έχεις σπουδάσει τίποτα, μα ούτε και να έχεις διαβάσει πολλά βιβλία. Συνήθως αυτά που μένουν, είναι αυτά που μας άγγιξαν τη ψυχή, και όχι αυτά που έχουν καλή σύνταξη και γραμματική. Για αυτό, ένας φιλόλογος δεν είναι απαραίτητα και ένας καλός συγγραφέας.
Τα λουλούδια είναι όμορφα
Ναι, στο τραγούδι γίνεται έντονη αναφορά στα λουλούδια. Και για εμένα, είναι πολύ όμορφα. Γενικά, μου αρέσει να πηγαίνω σε ένα ραντεβού με λουλούδια, γιατί το βρίσκω πολύ ρομαντικό και ωραίο. Χαίρομαι όταν βλέπω και μυρίζω τριαντάφυλλα, και δε ντρέπομαι να το πω. Τουλάχιστον, όχι πια.
Τα λουλούδια, και κατά συνέπεια η φύση, είναι προσβάσιμα και ανήκουν σε όλους. Δε χρειάζεται να έχεις κάτι συγκεκριμένο για να απολαύσεις αυτά τα δωρεάν αγαθά της ζωής, που στην τελική, αυτά οδηγούν στην ευτυχία.
Η αγάπη μένει
Αν έπρεπε να ξεχωρίσω όμως κάτι που έμαθα από αυτό το τραγούδι, θα ήταν το εξής: “Μπορεί η αγάπη που έδωσες σε ένα άτομο να έχει ξεχαστεί και καταστραφεί, μα η αγάπη που έδωσες στον εαυτό σου ποτέ.”
Έτσι, τα συναισθήματα που ένιωσα όταν άκουσα αυτό το τραγούδι, παρέμειναν τα ίδια. Ο ενθουσιασμός, ο έρωτας, η αγάπη, η ευχαρίστηση και η αισιοδοξία, υπάρχουν ακόμα και σήμερα μέσα μου και φυσικά διεγείρονται όταν ακούω το συγκεκριμένο τραγούδι.
Ίσως είναι και ένας λόγος για να ψάχνουμε νέα πράγματα στη ζωή μας. Όχι μόνο τραγούδια, αλλά και ανθρώπους/καταστάσεις/συναισθήματα/ιδέες. Γιατί η ρουτίνα μπαγιατεύει. Και όταν κάτι μπαγιατεύει, μετά μουχλιάζει. Και όταν μουχλιάζει, πετιέται. Μα η ζωή μας δεν είναι για πέταμα, σωστά;
