Και όταν θα πέσει η νύχτα, οι άνθρωποι θα αρχίσουν να κρύβονται. Κάποιοι θα κλειστούν στα σπίτια τους, άλλοι στα σπίτια φίλων τους και άλλοι στα σπίτια αγνώστων.
Το σκοτάδι θα είναι τόσο παχύ και ψυχρό, που οι φοβισμένοι θα συνεχίσουν να φοβούνται ενώ οι δυνατοί θα αρχίσουν να αμφιβάλλουν.
Το αίσθημα της νύχτας θα είναι τόσο σκληρό και αποκαρδιωτικό, ώστε θα αναγκάσει κάθε αμαρτωλό να αναλογιστεί τις πράξεις του, και κάθε άγιο να αρχίσει να αμφισβητεί την αγιότητα του.
Κάθε φορά που θα περνάει μια ώρα, όλοι θα κλείνουν τα παράθυρα τους, θα αγκαλιάσουν τα παιδιά τους και θα παρακαλούν να έρθει το πρωί.
Αυτό το φαινόμενο επαναλαμβάνεται κάθε μέρα, μέχρι να πάρει τη θέση του απολύτως το φως.
Και μέσα στη νύχτα, αυτοί που βρίσκονται έξω, είναι αυτοί που αναγνωρίζουν την αξία του σκοταδιού. Αυτοί που έζησαν μέσα σε αυτό χρόνια και αυτοί που πάλεψαν με το χειρότερο δυνατό εχθρό, μέχρι που τελικά βγήκαν νικητές.
Τη νύχτα πολλοί την αποκαλούν λύπη, άλλοι κατάθλιψη και άλλοι χαζομάρα. Όσοι επιλέγουν αυτούς τους χαρακτηρισμούς, είναι αναγκασμένοι να ζουν μέσα της κάθε μέρα, για την υπόλοιπη ζωή τους.
Μα αυτοί που έχουν μάθει να βλέπουν τα αστέρια όταν πέφτει το πρώτο σκοτάδι, θα είναι αυτοί που την τελική νερά θα δουν το φως. Αυτό το άπλετο αγαθό που πολλοί θέλουν, μα δεν είναι διατεθειμένοι να πληρώσουν για να δουν.
Και όταν στο τέλος έρθει το φως, όλοι θα είναι αγαπημένοι. Αυτοί που κλείστηκαν μέσα, θα είναι αυτοί θα το αγαπήσουν περισσότερο, μα αυτοί που απόλαυσαν μέχρι και το τελευταίο αστέρι της νύχτας, θα είναι αυτοί που θα το απολαύσουν καλύτερα.
