Η καμπάνα που χτυπά

Είναι αλήθεια, ότι πηγαίνω πολύ σπάνια στην εκκλησία. Όχι επειδή δεν πιστεύω, αλλά επειδή συντρέχουν άλλοι λόγοι. Ωστόσο, πιστεύω ότι είναι ένας χώρος λατρείας και προσευχής, ένας χώρος ιερός όπου ο άνθρωπος μπορεί να επικοινωνήσει με κάτι Ανώτερο, ας πούμε το Θεό, και να ακούσει μια καμπάνα.

Τα πάντα μου θυμίζουν την παιδική μου ηλικία, όταν πήγαινα με τη γιαγιά μου εκκλησία. Πολλές φορές παίρναμε μαζί και τα ξαδέρφια μου και γινόμασταν μία μεγάλη παρέα. Είναι στιγμές που δεν πρόκειται να ξεχάσω.

Αυτό που μου έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση, αυτό που είναι χαραγμένο στο υποσυνείδητο μου, αυτό που πραγματικά έχω συνδέσει άρρηκτα με την εκκλησία, είναι ο ήχος της καμπάνας.

Μελωδικός, ήσυχος και ταπεινός, μας προτρέπει να εισέλθουμε σε αυτό το χώρο. Είτε πιστεύουμε, είτε όχι. Είτε είμαστε καλοί πιστοί, είτε όχι. Είτε είμαστε άνδρες, είτε γυναίκες. Όλοι οι καλοί χωράνε!

Σε εσπερινούς, πρωινές λειτουργίες, Ανάσταση και Χριστούγεννα, οι καμπάνες είναι εκεί για να μας ειδοποιήσουν, να μας ενημερώσουν ότι η λειτουργία ξεκίνησε. Όμως, αυτό που πραγματικά έχει χαραχθεί στον εγκέφαλο μου, δεν είναι ο ήχος αυτός κάθε αυτός, αλλά η ουσία του. Και αφήστε με να το παρομοιάσω με κάτι σχετικό, ώστε να μπορέσω να αποδώσω τη μελωδία του.

Στην αρχή, η καμπάνα χτυπά και μας καλεί.

Έτσι ακριβώς και η ζωή. Μας λέει ότι μία ευκαιρία είναι εδώ για εμάς και μία επιθυμία πρόκειται να πραγματοποιηθεί. Είμαστε ελεύθεροι να επιλέξουμε το αν θα πάμε, αλλά σίγουρα η καμπάνα είναι εκεί. Χτύπησε.

Κατά τη διάρκεια της λειτουργίας, η καμπάνα χτυπά. Χτυπά για τους αργοπορημένους, αυτούς που «μετανόησαν», αυτούς που δεν άκουσαν. Για όλους αυτούς που δεν ήρθαν, αλλά θέλουν τώρα να έρθουν. Για αυτούς που διψάνε να παλέψουν, και αφού ξεπέρασαν την άσχημη στιγμή αποφάσισαν να δοκιμάσουν ξανά.

Στο τέλος, η καμπάνα χτυπά ξανά.

Αυτή τη φορά, για να μας πει ότι η λειτουργία τελείωσε. Για να μας πει ότι η ευκαιρία χάθηκε, αλλά μπορούμε να περιμένουμε ξανά. Μέχρι την επόμενη φορά. Θα έχουμε στη διάθεση μας 1+2 ευκαιρίες για να προετοιμαστούμε κατάλληλα.

Οι καμπάνες της Ανάστασης, σηματοδοτούν την Ανάσταση του Ιησού. Σηματοδοτούν κάτι χαρμόσυνο για όλους. Έτσι και στη ζωή, οι καμπάνες σηματοδοτούν την αναγέννηση μας. Κάποια μεγάλη νίκη, μία ατάκα αισιοδοξίας ή μία αλλαγή. Όσο μικρή και αν είναι.

Οι καμπάνες τη Μεγάλη Παρασκευή χτυπάνε λυπημένα. Έτσι και στη ζωή, οτιδήποτε δεν είναι «καλό» σε εμάς, για αυτή είναι ένα σημάδι. Ένα σημάδι που μας λέει να βελτιωθούμε. Μας λέει να ξανά προσπαθήσουμε, ώστε να ακούσουμε τις καμπάνες της Ανάστασης. Μα και λογικά να το πάρουμε, η Παρασκευή προηγείται της Κυριακής. Και αν θέλουμε Κυριακή, πρέπει να δεχτούμε και την Παρασκευή.

Οι καμπάνες είναι εκεί. Δε μπορείς να τις σταματήσεις. Ποτέ. Μπορεί να σταματήσεις να τις ακούς, μπορείς να φορέσεις ακουστικά, μα να θυμάσαι είναι εκεί. Η καμπάνα είναι εκεί. Καθημερινά για να σε ξυπνήσει και να σε ωθήσει να κατευθυνθείς στους στόχους σου.

Μην εναντιώνεσαι στις καμπάνες.

Είναι απλώς οδηγοί. Δεν είσαι υποχρεωμένος να ακολουθείς τις οδηγίες, αν ξέρεις. Αλλά αν δεν ξέρεις, και δεν τις ακολουθείς, δε θα φτάσεις ποτέ στον προορισμό σου. Και ποιος είναι αυτός ο προορισμός;

Εσύ είσαι. Να είσαι καλά με τον εαυτό σου, να αγαπάς και να μαθαίνεις. Και όλα αυτά, τα καταφέρνεις με τον ήχο των καμπανών. Όπως και αν τις ορίζεις εσύ. Ό,τι σημαίνει για εσένα καμπάνα.

Βγάλε τα ακουστικά και άκου, τώρα δεν είναι η ώρα που χτυπάει συνήθως;

(Αν θες να μάθεις γιατί είναι σημαντικό το μασάζ, πάτα το σύνδεσμο!)

Share!

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.