“Κλείσε τα μάτια, να σου πω μια ιστορία” ψιθύρισε η γιαγιά στο μικρό εγγονάκι της. “Θα γίνει μια από τις αγαπημένες σου” συνέχισε, χαϊδεύοντας περίτεχνα τα μαλλιά του.
Στο μικρό σπίτι όπου έμενε γιαγιά και εγγονός, δεν υπήρχε φως. Μόνο σκοτάδι, και κρύο. Σα να είχε εγκαταλειφθεί το σπίτι εδώ και πολύ καιρό. Σα να ήταν κάτοικοι φαντάσματα, ήσυχοι και πολύ διακριτικοί. Να μη τους προσέξουν. Να μη τους πειράξουν.
“Πριν χρόνια παιδί μου, βρισκόμουν μέσα σε ένα μεγάλη κήπο. Ήταν ο βασιλικός κήπος της πόλης, φτιαγμένος από ένα γνωστό αρχιτέκτονα. Μέσα του είχε πολλά δέντρα και φυτά. Ζωάκια και παιδάκια συνυπήρχαν αγαπημένα. Κάποια παιδιά παίζανε κρυφτό, αλλά κυνηγητο και άλλα μπουκάλα. Αναλόγως την ηλικία τους” είπε η γιαγιά, κάνοντας μια μικρή παύση.” Σε αυτό το κήπο, όλοι ήταν αγαπημένοι. Όλα ήταν καλά, ήρεμα και νηφάλια. Οι γονείς μιλούσαν και έπιναν το καφέ τους, ενώ οι δάσκαλοι δίδασκαν γραφή και ανάγνωση στα πιο μεγάλα παιδιά. Σα σχολείο ήταν ο κήπος” δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει η γιαγιά, όταν ακούστηκε ένας δυνατός ήχος.
” Τι είναι αυτό γιαγιά;” ρώτησε ο εγγονός στη γιαγιά του, εννοώντας τη βόμβα που έπεσε κοντά στο σπίτι τους. Βλέπεις, βρίσκονταν σε εμπόλεμη ζώνη. Οι άντρες πολεμούσαν το καθεστώς, τους τρομοκράτες και τους διεφθαρμένους αντάρτες. Οι γυναίκες ήταν φυλακισμένες σε μπουντρούμια για να βιάζονται και να γίνονται σκεύη ηδονής.
“Κάθε εβδομάδα, παιδί μου, ο καθαριστής του κήπου πετούσε τα σκουπίδια του χώρου έξω από το κήπο. Για να βοηθήσει το κλίμα να είναι καθαρό και ευημερο.”
“Δηλαδή αυτά τα μεγάλα παράξενα αντικείμενα είναι σκουπίδια γιαγιά;”
“Όμως, κάθε φορά που ο καθαριστής πετούσε τα σκουπίδια, κάποιος φτωχός και απλός άνθρωπος τα έβρισκε και μπορούσε να τραφει με αυτά. Μπορούσε εν τέλει να βρει το κήπο” συμπλήρωσε η γιαγιά.
“Δηλαδή;” ρώτησε το παιδί
“Έρχονται και για εμάς. Μη φοβάσαι παιδί μου. Μέσα από αυτά, θα καταφέρουμε και εμείς να βρούμε αυτόν τον κήπο. Είμαι σίγουρη ότι υπάρχει”
” Μα πως είσαι τόσο σίγουρη γιαγιά;”
” Πώς νομίζεις ασπρισαν τα μαλλιά μου;”
Και τότε, η βόμβα έπεσε πάνω στο σπίτι. Η γιαγιά με το παιδί πήγαν κάπου καλύτερα.
Αν σε πείραξε ή σε αναστάτωσε αυτή η ιστορία, σκέψου ότι στο Αφγανιστάν γίνεται πόλεμος. Μοχθηροί τρομοκράτες καταστρέφουν τις ζωές χιλιάδων αμάχων πολιτών. Ταπεινωνουν τις γυναίκες και προπαγανδίζουν τους νέους. Η δικαιολογία ότι δεν ακούσαμε ή δεν είδαμε, δεν στέκει ούτε είναι αποδεκτή πλέον.
Στο Αφγανιστάν γίνεται πόλεμος, και οφείλουμε όπως μπορούμε να βοηθήσουμε τους αμάχους. Σήμερα με τη διάδοση της ιστορίας τους, αύριο με τη συνέχιση της.
