Ακολουθεί ένα φανταστικό γράμμα, σε έναν υποτιθέμενο Δημήτρη, σχετικά με την κατάσταση ζωής σε μια άγνωστη πόλη. Το κειμενάκι έχει ως στόχο να ευαισθητοποιήσει για το θέμα του πολέμου αλλά και για την ελευθερία.
Αγαπητέ Δημήτρη,
Σου γράφω αυτό το γράμμα, ώστε να σε ενημερώσω για την κατάσταση μου αλλά και για τα νέα της πόλης μου. Ελπίζω να φτάσει γρήγορα στα χέρια σου, αφού δε μπορώ να σου εγγυηθώ την ακεραιότητα του. Είμαι σίγουρη πάντως, ότι θα ενημερωθείς για το τι συμβαίνει αυτές τις μέρες στον τόπο μου, αλλά και κάποτε δικό σου, πριν φύγεις για τη Θεσσαλονίκη.
Βρισκόμαστε στη δέκατη τέταρτη μέρα της πολιορκίας, πραγματικά εξαθλιωμένοι. Πλοία του κατακτητή έχουν εξαπλωθεί σε όλη τη θάλασσα, που κάποτε ήταν θέα ελευθερίας και διασκέδασης. Με πονάει το γεγονός ότι δε μπορώ να πάω με το γιό μου για μπάνιο, και πρέπει κάθε φορά να του εξηγώ ότι μεγαλύτεροι άνθρωποι βρίσκονται εκεί και τη χρειάζονται περισσότερο από εμάς. Ίσως και να έχω δίκιο.
Έχουμε αποκλειστεί από τη στεριά, αφού στρατεύματα έχουν περικυκλώσει την τόσο όμορφη πόλη μας. Όπως καταλαβαίνεις, η τροφοδοσία είναι ανύπαρκτη, με αποτέλεσμα να μην έχουμε φαγητό. Οι περισσότεροι συμπολίτες μου βρίσκονται ξαπλωμένοι στο δρόμο από την αδυναμία, κάποιοι με όνειρα ότι η πόλη μας θα είναι ξανά ελεύθερη και άλλοι να ταξιδεύουν σε έναν καλύτερο κόσμο. Εγώ, ευτυχώς, λόγω του ότι διαθέτω κάποια χρήματα, αγοράζω γάτες, σκυλιά και ποντίκια για το καθημερινό μου φαγητό. Είναι δύσκολο το πώς εξηγείς σε ένα εφτάχρονο αγόρι γιατί πρέπει να φας μια γάτα ή ένα σκύλο, μα ακόμα πιο δύσκολο να το κάνεις εσύ ο ίδιος.
Ο άντρας μου, ο Ανέστης, έχει σκοτωθεί στο πόλεμο εδώ και κάποιες μέρες.
Το έμαθα τυχαία από μια γειτόνισσα, και η καρδιά μου ράγισε. Νιώθω ότι ποτέ ξανά δε θα είναι ίδια. Μα πώς μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς τον Ανέστη;
Πολλές οικίες έχουν καεί ή καταστραφεί. Δε γνωρίζω γιατί, αλλά το βλέπω καθημερινά. Άνθρωποι χάνουν τα σπίτια τους, τα καταφύγια τους. Ευτυχώς το σπίτι μου είναι σε καλή κατάσταση, αν και έχει πολλές φθορές εσωτερικά. Άλλοι μάλιστα, κοιμούνται στους δρόμους, με πολύ κρύο και άσχημο καιρό.
Τα παιδιά έχουν σταματήσει να παίζουν πλέον.
Ρώτησα πολλές φορές το γιό μου, μα δε μου απάντησε. Στοιχηματίζω ότι δε ξέρει ούτε ο ίδιος. Βλέπεις, τα παιδιά μεγαλώνουν και ωριμάζουν πολύ γρήγορα τελικά. Κάποια προσφέρονται να δουλέψουν ή να βοηθήσουν με τις δουλειές του σπιτιού, ενώ άλλα θέλουν να προστατέψουν την πόλη μας. Είναι πολύ συγκινητικό να βλέπεις αυτά τα μικρά, αθώα παιδάκια να γίνονται φονικές μηχανές. Όχι επειδή είναι όμορφο, αλλά επειδή είναι κατάντια. Είναι για λύπηση.
Αυτές τις μέρες ακούγεται πολύ το ενδεχόμενο να φύγουμε από την πόλη μας. Με άγνωστο προορισμό, χωρίς τίποτα πάνω μας, να απαιτήσουμε την ελευθερία. Γιατί η πόλη μας, Δημήτρη, ήταν ελεύθερη. Για εμάς, η πόλη μας είναι ακόμα ελεύθερη. Νιώθουμε ελεύθεροι γιατί έτσι μεγαλώσαμε. Δε μπορούμε να συλλάβουμε το γεγονός ότι κάποια στιγμή θα μιλάμε μια ξένη γλώσσα. Ούτε ότι κάποιοι άλλοι θα πάρουν τα σπίτια μας. Αυτή η Γη είναι Ελληνική Δημήτρη, και έτσι θέλουμε να παραμείνει.
Γίνονται πολλές ετοιμασίες, και φήμες διαδίδονται γρήγορα για φυγή. Όπως σου έλεγα. Εγώ θα το επιδιώξω. Θέλω να είμαι ελεύθερη. Το ίδιο όλοι μας. Βλέπουμε τα κτήρια, τα ζώα και τα παιδιά μας και ονειρευόμαστε ένα λαμπρό μέλλον. Λες και ο Θεός με ακούει αυτή τη στιγμή, και θα φροντίσει να είμαστε καλά. Δε μπορώ να σου εγγυηθώ τίποτα, μα να ξέρεις ότι θα προσέχω. Όπως έκαναν οι πρόγονοι μας. Δεν έχουμε τίποτα άλλο να χάσουμε, πέρα από τη ζωή μας. Και μια ζωή δίχως ελευθερία, δεν είναι ζωή, αλλά καταδίκη στην κόλαση.
Δικιά σου,
Μια πολιορκημένη με ελευθερία.
Εμπνευσμένο από: εδώ
(Αν θες να διαβάσεις το χθεσινό μου κειμενάκι, πάτα το σύνδεσμο!)
