Λένε, ότι οι πιο ήσυχες ώρες της ημέρας, είναι οι πρωινές. Αυτές, που πριν καλά καλά ξημερώσει, σηκώνεσαι, φτιάχνεις με αγάπη και στοργή τον καφέ σου και απλώς χαζεύεις τον ήλιο να ανατέλλει. Σα να ήταν το παιδί σου, που το βλέπεις να κάνει τα πρώτα του δειλά δειλά βήματα. Νιώθεις περήφανος, ακριβώς επειδή κάτι καινούργιο ξεκινά και κάτι παλιό τελειώνει.
Επέτρεψε μου να σου πω βέβαια, ότι μια καινούργια μέρα δεν ξεκινά με μια ανατολή, και αντίστοιχα, μια παλιά μέρα δε τελειώνει με μια δύση. Έχουμε συνδέσει αυτά τα 2 γεγονότα με στιγμές αναζωογόνησης και χαλάρωσης, ωστόσο οι μέρες τελειώνουν όταν τις επιτρέπουμε εμείς να τελειώσουν.
Εννοώ, ότι ακόμα και αν κάποιος έχει δει πολλές ανατολές, αλλά παρόλα αυτά μένει κολλημένος σε παλιά μονοπάτια σκέψεων και εικόνων, δε θα παρατηρήσει καμία διαφορά. Πιστεύω, ότι έχει συμβεί σε πολλούς από εμάς, να σκεφτόμασταν κάτι την προηγούμενη μέρα, να ξημερώνει η επόμενη, να το σκεφτόμαστε ξανά και να αναρωτόμαστε “Μα καλά τι άλλαξε; Πάλι το ίδιο είναι;”
Το γήπεδο
Εχθές λοιπόν, πήγα στο γήπεδο για να γυμναστώ. Δεν περίμενα ότι θα είχε τόσο πολύ κόσμο, ειδικά τώρα με την καραντίνα. Αφού υπέγραψα κάποια σχετικά έντυπα (ναι, ότι δεν έχω κορονοιό και είμαι υγιής), πήρα την κάρτα εισόδου μου και άρχισα να περπατάω κυκλικά. Στην αρχή γρήγορα, μετά λίγο πιο αργά, και τελικά σιγά σιγά αφού είχα κουραστεί.
Άκουγα ένα podcast, από τον Greekcast. Προσωπικά, μου αρέσει πολύ. Τόσο το concept των εκπομπών του όσο και το ύφος του. Έχει ως θεματολογία τη δημιουργικότητα και την αύξηση της παραγωγικότητας στις μέρες μας. Ασχολείται με τη γραφιστική, και είναι πολύ cool τύπος.
Ενώ περπατούσα, στο μυαλό μου έρχονταν διάφορες σκέψεις. Από τη μια, ότι η γυμναστική μου κάνει καλό. (Ναι, πράγματι μου κάνει) και ότι είναι ωραία συνήθεια για να την αποκτήσω. Από την άλλη, ότι έχω επιχειρήσει πολλές φορές να το κάνω και ότι μάλλον δε θα τα καταφέρω.
Εδώ, κολλάει το ξημέρωμα και η ανατολή που λέγαμε. Δηλαδή, η συνειδητοποίηση ότι εδώ και πολύ καιρό έχω βάλει τη γυμναστική στη ζωή μου, με ένα δικό μου τρόπο. Ακόμα και αν δεν είναι πολύ έντονη. Αυτό, εν μέρει με ανακούφισε και μου έδωσε κουράγιο για να συνεχίσω. Επίσης, με ώθησε να είμαι πιο ευγενικός με τον εαυτό μου.
Από την άλλη όμως, μου έδωσε τροφή για σκέψη. Με έκανε να αναρωτηθώ, πόσες φορές ενώ ξέρω ότι κάτι είναι πραγματικό και αληθινό, ενώ γνωρίζω ότι τα πάω πολύ καλά, μεγαλοποιώ τη ψευδαίσθηση ότι υστερώ σε κάτι, ή λέω ότι υπάρχει κάπου πρόβλημά ενώ δεν υπάρχει.
Όπως και να ‘χει, πάω να κάνω ντουζ και να ετοιμαστώ για τη μέρα που ακολουθεί! Ελπίζω οι σκέψεις μου να σε προβληματίσουν λίγο, και να σου δώσουν αφορμή για να σκεφτείς και εσύ, τι σημαίνει ανατολή και δύση, αλλά και πότε τελειώνει η αρχή μιας παλιάς μέρας!
