Η ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές είναι 13:14, η ώρα δηλαδή του μεσημεριανού φαγητού. Το περιστατικό έγινε πριν από ελάχιστα δευτερόλεπτα, όταν η κοπέλα του μπαμπά μου, μου είπε «Γιώργο χάνεις» και προφανώς αναφερόταν στο γεγονός ότι το μεσημεριανό φαγητό είναι υπέροχο. Μακαρόνια με κιμά.
Καθόμουν και διάβαζα το καινούργιο βιβλίο αυτοβελτίωσης που αγόρασα, όταν σκέφτηκα αυτό που μου είχε πει πριν από μερικά λεπτά. «Γιώργο χάνεις». Μέσα σε ελάχιστα κλάσματα του δευτερολέπτου, χιλιάδες σκέψεις και αναμνήσεις κατακλύσαν το μυαλό μου.
Αυτή η φράση, ήταν πολύ συχνή όταν βρισκόμουν στα Χανιά. Την άκουγα συχνά, από τον άντρα της μαμάς μου. «Γιώργο χάνεις» έλεγε. Μα εγώ, χωρίς να δίνω πολλή σημασία, συνέχιζα αυτό που είχα να κάνω. Είτε ήταν διάβασμα, είτε ήταν γράψιμο, είτε οτιδήποτε άλλο. Δεν έχει σημασία.
Για κάποιο λόγο, που δε μπορώ να κατανοήσω απόλυτα, έχω συνδέσει αυτή τη φράση με πολύ ωραία και όμορφα πράγματα. Με όμορφες καταστάσεις και όμορφα πρόσωπα. Για παράδειγμα, με μια ταινία επιστημονικής φαντασίας στο σαλόνι, ή ένα νόστιμο, αλλά και παράξενο, απογευματινό φαγητό. Ακόμα, και με κάποια νέα αντικείμενα που είχε αγοράσει κάποιος από την οικογένεια, και με φώναζε να πάω να τα δω.
Νοσταλγία, και μια μορφή θλίψης, εξαπλώθηκε στο μυαλό μου όταν άκουσα τη φράση. Όχι επειδή ήταν άσχημη ή μου θύμισε απαίσια γεγονότα στη ζωή μου, ίσα ίσα. Απλώς, επειδή έχασα τόσες πολλές στιγμές και ευκαιρίες. Επειδή η συμπεριφορά μου ήταν αρνητική, ή τουλάχιστον αμυντική, σε αυτά τα γεγονότα και τις καταστάσεις, με αποτέλεσμα να είμαι απών.
Αυτό συνειδητοποίησα και μετανιώνω σήμερα
Το ξέρω ότι δε μπορώ να αλλάξω τίποτα από το παρελθόν, μα ούτε και να το ξεχάσω. Μάλιστα, μπορεί να σταθεί και σπουδαίος δάσκαλος ώστε να με βελτιώσει και να μου δώσει νέα μαθήματα.
Έχεις αναρωτηθεί, πόσες φορές «χάνεις» πράγματα; Πόσες φορές είσαι απών από σπουδαίες στιγμές της ζωής σου, γιατί κάνεις κάτι άλλο; Πόσες φορές ξοδεύεις τις πιο πολύτιμες ώρες σου στα social ή σε αρνητικές καταστάσεις, που το μόνο που κάνουν είναι να ρουφούν όλη σου την ενέργεια;
Αν έχω μάθει κάτι σημαντικό από τη ζωή, αυτό είναι ότι ο χρόνος είναι πολύτιμος. Για την ακρίβεια, είναι το πιο πολύτιμο αγαθό που έχουμε. Δε μπορούμε να το ελέγξουμε, μα αυτός μας ελέγχει καθημερινά.
Πρόσφατα έβλεπα μια ταινία, στην οποία οι πρωταγωνιστές χρησιμοποιούσαν το χρόνο που τους έχει απομείνει, ως χρήμα για τις συναλλαγές τους. Ήξεραν πότε θα πεθάνουν, αλλά ακόμα κι έτσι, επέλεγαν να δώσουν μερικά δευτερόλεπτα ζωής για να αγοράσουν ένα καφέ ή μια σοκολάτα. Δε θυμάμαι το όνομα της ταινίας, αλλά έχει πολύ ενδιαφέρον. Την προτείνω ανεπιφύλακτα!
Τελικά, ο χρόνος είναι πολύτιμος και δεν αξίζει να σπαταλάται άσκοπα. Ειδικά όταν πρόκειται για οικογενειακές στιγμές και μικρές απολαύσεις. Γιατί μεταξύ μας, εκεί βρίσκεται η ευτυχία. Στα μικρά και όμορφα πράγματα!
