Γενέθλια σήμερα.
Γίνομαι 20.
Σαν σήμερα πριν 20 χρόνια, άφησα την πρώτη μου πνοή στη Γη μας. Την πρώτη μου ανάσα. Την πρώτη μου αναπνοή, στον καθαρό και φυσικό αέρα.
20 χρόνια μετά, δίνω ακόμα αναπνοές, άλλες μεγαλύτερες και άλλες μικρότερες, άλλες με περισσότερο άγχος και άλλες με περισσότερη χαρά.
20 χρόνια μετά, έχω πειραμματιστεί πολύ με τη ζωή μου. Χανιά-Θεσσαλονίκη, Γυμνάσιο-Λύκειο, δράσεις και project, erasmus, Ιταλία και μπόλικες θεατρικές. Καστοριά, ΠΔΜ, ΙΕΚ γραφιστικής, φροντιστήριο για να ξανά δώσω πανελλήνιες.
20 χρόνια μετά, έχω ζήσει αυτά που άλλοι θα ήθελαν να ζήσουν, μα τελικά δεν έζησαν λόγω του “καθώσπρεπισμού” τους. Έχω ονειρευτεί, ανακαλύψει νέα μέρη, μιλήσει με εκπληκτικούς ανθρώπους και έχω κάνει απίστευτες γνωριμίες.
Ποιος θα γνώριζε έναν Κούρδο πρόσφυγα, αδερφό, σε μια νοσοκομειακή κλινική;
Ποιος θα ταξίδευε μέχρι την Κόρινθο για να δει την κοπέλα που αγαπά, γνωρίζοντας ότι σε λίγες ώρες όλα αυτά θα είναι παρελθόν;
Αυτές τις μέρες, έχω πάρει μια νέα ρότα στη ζωή μου.
Νέες συντεταγμένες.
Γενέθλια σήμερα! Yayy!
Περισσότερα θα ανακοινωθούν σε μερικές μέρες.
Όμως αυτό που θέλω να κρατήσεις, εσύ αναγνώστη, αυτού του κειμένου, είναι ότι η ζωή είναι ένας πειραμματισμός. Ένα παιχνίδι με τη μοίρα, μόνο που δεν υπάρχει μοίρα μα αρκετές επιλογές και συνέπειες. Κάρμα και καρμαφάλα.
Και μέσα σε όλο αυτό το χάος, δε σταμάτησα ποτέ να ακούω τη μουσική. Κάποιες φορές ήταν ψιθυριστή, ίσα που την άκουγα, και άλλες ήταν τόσο δυνατή που δύσκολα μπορούσες να την αγνοήσεις.
Αυτή η μουσική, μιλά για τη ζωή. Και τη ψυχολογία. Είναι το όνειρο μου να γίνω ψυχολόγος, και να βοηθήσω τον κόσμο, όπως με βοήθησαν και εμένα πολλά χρόνια πριν.
Αν πριν από 20 χρόνια με προιδέαζαν για το τι θα ζούσα τα τελευταία 5 χρόνια, πολύ πιθανόν να έκανα διαφορετικά κάποια πράγματα και κάποιες κινήσεις. Όμως σίγουρα, δε θα άλλαζα τίποτα που με οδήγησε σε αυτό που είμαι σήμερα.
Κλείνοντας, θα ήθελα να αφιερώσω στην ημέρα το υπέροχο ρητό του Νίτσε:
«Και εκείνοι χόρευαν, κι όσοι τους είδαν τους πέρασαν για τρελούς, αλλά ήταν εκείνοι που δεν μπορούσαν να ακούσουν τη μουσική».
― Friedrich Nietzsche
