Σήμερα, έχω την τιμή, να σας παρουσιάσω ένα υπέροχο ποίημα, από την Κατερίνα Δέμου:
Φερέοικος κατέληξε ο άνθρωπος
άδειο κουφάρι μόνο.
Περιπλανιέται σιωπηλά δίχως να τολμά.
Μα σαν στο φως σταθεί η ψυχή ξεπηδά για να βγει.
Ψυχή βουτηγμένη στη λήθη
συλλογίσου μονάχα τι σου έπραξε η Αφροδίτη.
Οι Μούσες οι ξακουστές με ρώτησαν για σε
Πως είναι φυλακισμένη να ζητάς ελευθερία;
Το πρώτο δειλινό σε βρίσκει αγκιστρωμένη
κρατώντας σφιχτά το φυλαχτό στο χέρι
Την γιατριά της ψυχής μονάχα αυτά φέρουν
Μα είναι το κορμί ή την ψυχή που παλεύουν και μαχούν;
Λογάριασε πως μονάχα εσύ υπάρχεις
Τριαντάφυλλα μοσχοβολάς και σαν άγγελος μοιάζεις
Στην αγκαλιά σου κράτα ό,τι σε τυραννά
Ποτέ να μην ξεχάσεις γιατί τα κουβαλάς
Γίναν η πυξίδα, το διαβατήριο σου
Κάθε φορά που ετοίμαζες το φευγιό σου.
Πολλές φορές θέλησες να φύγεις
μα δεν τόλμησες
Πολλές φορές πολέμησες
κι ας πόνεσες
Πολλές φορές αιματοβαμμένη από τα δίχτυα έπεσες
Πολλές φορές θέλησες να φύγεις στη ζωή σου, μα έννοια σου ούτε να το σκεφτείς δεν πρόλαβες
Πολλές φορες θέλησες να φύγεις στη ζωή σου, έννοια σου κι είχες ήδη φύγει.
Κατερίνα Δέμου
